Joanne’s blog 20

Lieve allemaal,

Ik begin net aan mijn ochtendwandeling als ik een, voor mij onbekende, jonge soldaat tegenkom. Hij loopt wacht in ons dorp. Een grote, stoere vent die zorgt dat je je veilig voelt. Ik begroet hem met een “Boker tov.” Goedemorgen.

“Boker tov”, reageert hij terug. En vervolgens vraagt hij: “Manishma?” Dit vraagt even wat uitleg. “Manishma?” betekent letterlijk: “Hoe gaat het met je?”, maar het wordt in Israël meer gebruikt als een begroeting waarop eigenlijk geen antwoord wordt verwacht, alleen dat je het weer terugvraagt. Het is dus meer een soort “Hallo’’. Een beetje zoals in Amerika “How are you?” tegen elkaar wordt gezegd. De eerste jaren dat ik hier woonde, gaf ik altijd uitgebreid antwoord op de vraag “Manishma?” Vaak had degene die het aan me vroeg dan echter allang een volgend onderwerp aangesneden, of was hij of zij zelfs al doorgelopen. Daar heb ik nooit aan kunnen wennen en ik geef nog altijd antwoord.

Toen deze soldaat “Manishma?” vroeg, maakte ik dan ook een gebaar met mijn handen waarmee ik aangaf dat ik niet wist hoe het met me ging. Want sinds 7 oktober weet ik dat ook echt niet meer. Verbaasd vroeg hij: “Is er iets met je aan de hand?” Waarop ik naar boven, naar de hemel, gebaarde en zachtjes zei: “Er is oorlog.” “O”, zei hij, en hij wenste me vervolgens een goede dag. “Ja”, zei ik, “dat wens ik jou ook. En dat het rustig mag blijven.” Terwijl ik wegliep, dacht ik: laat hem veilig blijven. Er is al te veel verdriet. Zoals bij de families van de gegijzelden die maar wachten en wachten op een sprankje hoop. En zeker ook bij iedereen die die afschuwelijke 7 oktober hebben overleefd.

Verdriet, hoop … alle gevoelens lopen deze dagen door elkaar. Het blijft zo ongelofelijk ingewikkeld! Zoals het verhaal van de jonge Ariel Zohar. Met zijn familie woonde hij in kibboets Nahal Oz, een van de zwaar getroffen dorpen aan de grens met Gaza. Op die noodlottige shabbat ging hij ‘s ochtends vroeg joggen. Toen hij net weg was, braken Hamasterroristen zijn huis binnen en vermoordden zijn vader, Yaniv, zijn moeder, Yasmin, en zijn twee zussen, Techelet en Keshet. Hij bleef alleen achter. Het is bijna niet voor te stellen, maar afgelopen week, twee maanden na die afschuwelijke dag, vierde Ariel zijn bar mitswa. Dat is het feestelijke moment waarop een jongen die dertien is geworden binnen het Jodendom als meerderjarige man gaat gelden en voor het eerst in de synagoge meetelt. Wat had Ariel deze mijlpaal in zijn leven graag anders gevierd. Maar ook: wat een sterk jongmens!

De tefilin (gebedsriemen die bij het ochtendgebed worden gedragen) die de jonge bar mitswa jongen bij een van de gebeden van de dienst om zijn arm en op zijn voorhoofd plaatste, waren ooit van zijn opa, die de Shoah had overleefd. Hij had ze doorgegeven aan zijn zoon, de vader van Ariel. En nu was de derde generatie aan de beurt.

Toen de mensen van ZAKA* Ariel tijdens de Shiva, de rouwdagen na de begrafenissen, kwamen troosten, vroegen ze hem of hij nog een wens had. “De tefilin van mijn vader”, was zijn antwoord. Onder zware beveiliging – het gebied is officieel nog verboden terrein – zijn de mensen van ZAKA toen gaan zoeken tussen de zwartgeblakerde puinhopen van het huis. En als door een wonder werden de tefilin onbeschadigd teruggevonden.

Een wonder in donkere dagen. Mazzeltov, lieve Ariel.

Lieve groet, en voor deze laatste avond Chanoeka een Chag Sameach en voor morgen een shabbat met veel shalom, Joanne

* ZAKA is een Israëlische vrijwilligersorganisatie die bij aanslagen en rampen levens probeert te redden en vooral helpt bij het identificeren van slachtoffers.