Joanne’s blog 19

Lieve allemaal,

De harde realiteit van Israël op dit moment. Een vriendin belt en kan bijna niet uit haar woorden komen, zo blij is ze. “Hij komt vandaag naar huis. Hij belde net. Hij is onderweg.” Haar zoon, hij is een half jaar geleden vader geworden, vecht sinds 7 oktober in Gaza. “O, wat fijn”, reageer ik. “Voor hoeveel dagen?” “Een paar uurtjes”, is haar antwoord.

Ze wonen in de buurt van Kfar Vradiem, in het verre noorden. De reis per auto van het zuiden naar hun huis duurt zeker drie uur en hij moet ook weer terug. Maar dit is wat onze soldaten doen. Als ze er ook maar even uit mogen, reizen ze naar huis. Naar hun geliefden. Al is het maar voor een uurtje. Ik durf mijn vriendin niet te vertellen dat ik iedere keer als er bericht is dat er weer een soldaat is gesneuveld, bang ben dat ik de naam van haar zoon zie of die van een andere bekende. Ook dat is de harde realiteit van Israël op dit moment.

Regelmatig staat er wel een bekende naam bij, zoals die van Yahav Weiner. Hij had afgelopen week op het filmfestival in München moeten zijn, waar zijn film The Child werd getoond. Maar Yahav was er niet. Op 7 oktober werd hij vermoord, terwijl hij zijn vrouw en hun pasgeboren baby probeerde te beschermen tegen de beestachtige aanval van Hamas. Zijn film won twee onderscheidingen: voor het beste script en voor de grootste artistieke waarde. Ook werd Yahav gememoreerd als een van de meest veelbelovende jonge Israëlische filmproducenten van deze tijd. Voor zijn vrouw zal de onderscheiding hopelijk een lichtpuntje zijn in haar donkere dagen. Want licht is wat we nodig hebben.

Zoals bij de Klaagmuur waar acht dagen lang 138 channoekioth worden aangestoken, voor iedere gegijzelde één.

En het JNF heeft in Israël, in een park langs de weg van Tel Aviv naar Jeruzalem, een ‘Pad van Hoop’ aangelegd voor alle gegijzelden. Aan weerszijden van het pad staan in totaal 138 palen met daarop een gele bloem en de foto van een van de gegijzelden. Een verdrietige, heel veel te lange rij. Bij de ingang van het park hangen gele linten die de bezoekers om een van de palen kunnen binden. Als eerbetoon, als teken van de hoop dat ze snel naar huis mogen komen.

Het zijn allemaal initiatieven van licht!

Vanavond begint alweer de vijfde avond van Chanoeka. Bij ieder kaarsje dat ik aansteek, zeg ik mijn eigen gebed op. Dan bid ik voor de terugkeer van de gegijzelden en een veilige thuiskomst van al onze soldaten, waar ze ook zijn. Terwijl ik deze woorden typ, hoor ik een enorme knal vanuit het grensgebied hier in het noorden. Sinds gisteren was het bijna vredig stil, maar in één klap ben ik weer terug in de harde realiteit: het is oorlog.

Ik wens u een Chag Sameach Chanoeka. Lieve groet, Joanne