Joanne’s blog 21

Lieve allemaal,

Op vrijdagavond ga ik altijd naar de synagoge in ons dorp. De dienst kent een mengeling van liberale en orthodoxe signatuur. De invulling ervan is orthodox Joods, maar de mannen en de vrouwen zitten door elkaar, volgens de liberaal Joodse gewoonte. Het is iedere week weer bijzonder om even samen te zijn.

We zijn meestal met ongeveer vijftien mensen, soms wat minder, soms wat meer. Afgelopen vrijdag waren we slechts met zijn zevenen, wat niet zo vaak voorkomt. Misschien was het omdat men liever thuisbleef. De hele dag was het hier, aan de noordelijke grens van Israël, onrustig geweest, met zware knallen en af en toe een luchtalarm. En net voordat de shabbat begon, was er een salvo aan raketten die op Jeruzalem en omgeving werden afgevuurd.

Met zo’n klein groepje was het een bijzondere, intieme dienst. Ik was de enige vrouw. Voordat we begonnen, zaten we even bij elkaar. De oorlog was op allerlei fronten voelbaar. Twee van de aanwezigen kwamen binnen met geweren over hun schouder. Sinds 7 oktober zijn veel Israëli’s gewapend. De schrik zit er goed in na die afschuwelijke zwarte shabbat.

“Heem bifniem?” was de vraag aan twee mannen. De een heeft twee kinderen in het leger, en de andere drie.
“Heem bifniem?” betekent: “Zijn ze binnen?” Iedereen weet dan wat er wordt bedoeld, namelijk: “Vechten ze in Gaza?”
Drie van de vijf kinderen waren inderdaad “bifniem”. Ik zag dan ook bezorgde, gespannen gezichten. Het samenzijn voelde warm, maar ook als compleet machteloos.

Voorafgaand aan een dienst op vrijdagavond steekt altijd een van de aanwezige vrouwen de shabbatkaarsen aan. Terwijl ik de kaarsen aanstak, en het gebed hardop en met gesloten ogen uitsprak, voelde dit moment op deze vrijdagavond belangrijker dan ooit.

De dienst begon … sober …. intens.

Terwijl ik terugliep naar huis, moest ik denken aan een foto die ik afgelopen week zag. Een vriend van mij vecht sinds 7 oktober ook in Gaza. Hij heeft een jong gezin en ze zijn bezig een nieuw huis te bouwen. Afgelopen week had de aannemer, speciaal voor hem, een foto gemaakt vanaf het dak van hun nieuwe onderkomen. Het regende, maar tegelijk scheen ook de zon, wat resulteerde in een enorme regenboog. De foto was een groet aan hem. De aannemer schreef eronder: “Jij bent voor ons aan het vechten in Gaza, je beschermt Israël, ons huis. En ik, lieve jongen, bescherm jouw huis tot je veilig terugkomt!”

Lieve groet, Joanne