Joanne’s blog 8

Lieve allemaal,

Een blauwe lucht en heerlijk weer. Het is te warm voor de tijd van het jaar, en in elk ‘normaal’ blog zou ik nu schrijven: boek een weekje Israël en kom lekker genieten van de warme zon en het prachtige land. Mijn deur staat altijd open en de koffie altijd klaar!

Deze uitnodiging blijft staan!

Gisteren vloog een vriend van me terug naar Nederland, hij was hier voor werk. Hij stuurde me dit bijzondere filmpje dat hij opnam op de luchthaven Ben Gurion; opdat wij aan ze blijven denken!

Vanmorgen was ik in het Galilee Medical Center in Naharia. Zo’n tien minuten rijden van waar ik woon. Mijn buurman moest er zijn, en had mij gevraagd mee te gaan. Op de weg was het stil, net als in het ziekenhuis. Ongekend rustig. Het is een bijzonder ziekenhuis en ook weer niet.

Ik wou dat ik jullie kon meenemen om hier een kijkje te nemen, want net zoals in elk ziekenhuis in Israël vertonen de patiënten, het personeel en bezoekers grote uiterlijke verschillen. Dat zijn echter slechts uiterlijkheden. Zodra je de hoofdingang van het ziekenhuis bent gepasseerd, spelen afkomst en uiterlijk geen enkele rol. Iedereen wordt gelijk behandeld. ‘Het gaat hier over mensen, onderlinge interacties en het redden van levens. Politiek is bij ons geen issue,’ vertelde de Christelijk-Arabische dr. Masad Barhoum, directeur van het ziekenhuis, me een paar jaar geleden toen ik hem interviewde. ‘We leven hier in vrede, elke dag opnieuw.’

En ik heb het vanmorgen met eigen ogen gezien. Er is in het ziekenhuis niets veranderd na 7 oktober, behalve dat er meer gewapende soldaten rondlopen, maar dat is op dit moment overal in het land.

Patiënten van verschillende komaf liggen bij elkaar op een kamer. Ook het personeel is gemixt. De verschillende tradities, gewoontes en gebruiken kunnen goed samengaan als je die van elkaar accepteert, zo blijkt het. Bij Arabische patiënten is het bijvoorbeeld de gewoonte dat hun hele familie meekomt. Soms wel twintig of dertig man. Dat geeft veel extra drukte, voor zowel voor de patiënten als het personeel. Die ruimte wordt door het personeel gegeven.

Het ziekenhuis verleent haar diensten aan zo’n 600.000 Joden, Christenen, Moslims en Druzen uit de hele omgeving. Masad is sinds 2007 directeur van het Galilee Medical Center. Hij is een bruggenbouwer. ‘Israëli’s, Joden en Arabieren maken jaarlijks gebruik van het gezondheidszorgstelsel en velen zijn erin werkzaam. Dat moet een bewustzijn creëren waarbij mensen zich gaan realiseren dat er veel meer Arabieren betrokken zijn bij het redden van levens dan bij terroristische aanslagen. Iedereen die het ziekenhuis binnenkomt, ongeacht afkomst of politieke opvattingen, is een mens. Dat is het enige wat telt.’

Om dit met iedereen te delen, hangen door het hele ziekenhuis posters met de slogan: ‘Adam l’Adam Adam’, vertaald: ‘Een mens voor een mens is een mens’. Masad: ‘Voor mij zijn het niet zomaar woorden, het is een manier van leven.’

Shabbat met veel shalom, Joanne