Joanne’s blog 9

‘… Het is belangrijk dat je schrijft dat de hulp die de boeren nodig hebben niet ophoudt als de oorlog voorbij is…’

Lieve allemaal,

Het afgelopen weekend was wederom onrustig. Zoals het in het hele land is sinds die zwarte shabbat. Ondertussen is de saamhorigheid die deze ellende teweeg heeft gebracht aandoenlijk. Vrijwilligers helpen waar ze kunnen, zoals de van origine Nederlandse May de Haas. Sinds vier jaar woont zij in Israël, in Tel Aviv. Zij is productmanager van OurCrowd, een bedrijf dat investeert in hightech en startups.

Haar man is opgeroepen voor het leger. In het weekend helpt May als vrijwilliger op boerenbedrijven in de wijde omgeving. In een gesprek met haar vertelde ze me het volgende:

‘Op Facebook en andere internetgroepen staan dagelijks oproepen van boeren in heel Israël die hulp nodig hebben bij allerhande werkzaamheden. Doordat veel mannen opgeroepen zijn en veel van de Thaise werkers het land hebben verlaten, komen de boeren handen tekort. Ze zetten hun contactgegevens op FB, zodat ze makkelijk bereikbaar zijn. Je kijkt waar op dat moment hulp nodig is, je stuurt een app, krijgt het adres en dan ga je ernaartoe. Door mijn werk zit ik vrijwel de hele dag achter de computer. Sinds 7 oktober vind ik het lastig om me emotioneel te uiten. Mijn hoofd zit vol. Daarom dacht ik: in het weekend moet ik naar buiten. Met mijn handen in de aarde wroeten. Zo kan ik een boer helpen én een betere manier van ontspannen bestaat er niet.

Ik heb al een keer geholpen bij het klaarmaken van het land voor de volgende oogst en bijvoorbeeld onkruid weggehaald voor het begin van de aardbeienoogst. Maar landbouw houdt meer in dan alleen oogsten. Het gaat ook om het land schoonmaken, zaaien et cetera. De laatste keer was ik samen met een vriendin, en ook de hond was mee. Die kon toen eindelijk weer eens heerlijk hollen. Want met al die spanning in het land en de dagelijkse alarmen in Tel Aviv komt daar vaak weinig van. Uiteraard gaat af en toe ook het alarm in de gebieden waar de boeren zitten. Op de akkers zijn geen schuilkelders. Je kunt dan alleen maar met je armen om je hoofd op de grond gaan liggen, en hopen en bidden dat de raket niet in je buurt terechtkomt.

Het is zo bijzonder hoe iedereen in het land helpt. Zo gaat de Israëlische bank Leumi bijvoorbeeld studenten die zich als vrijwilliger op boerenbedrijven inzetten, hulp bieden bij het afsluiten van een studielening. En een groep mensen van het bedrijf waar ik werk, heeft vandaag bij een boerderij in de buurt van Jeruzalem de hele dag granaatappels geplukt.

Vrienden uit Nederland begrijpen niet dat ik op boerderijen help en vragen waarom ik geen vrijwilligerswerk ga doen in een hotel waar geëvacueerden uit het zuiden verblijven. Maar het helpen van de boeren is juist superbelangrijk. Zij verbouwen ons eten. Zonder hun werk kan de bevolking van Israël niet worden gevoed. Juist daarom is de hulp aan hen zo urgent. Het draait bij dat werk letterlijk om het (voort)bestaan van Israël, niet alleen vandaag, maar ook in de toekomst.’

Lieve groet, Joanne

PS: Op dit moment is het vanwege de oorlog niet mogelijk als toerist/vrijwilliger naar Israël te reizen. Hopelijk verandert die situatie snel.