Donderdag, 25 april 2024
Joanne's blog
Lieve allemaal,
De seider van 2021 was voor mij heel bijzonder. We zaten midden in de coronapandemie en je mocht niet met veel mensen samen zijn. Wij vierden het met zijn drietjes. Mijn vader en ik in Israël, samen met een dierbare vriend die in Nederland woont en erbij was via Zoom.
Seideren met zijn drietjes, dat voelde wat raar, totdat we begonnen. Toen bleek dat het aantal aanwezigen niet uitmaakte.
We spraken over de uittocht uit Egypte en wat vrijheid voor ons betekent.
Mijn vader zei toen: “Voor mij betekent vrijheid dat ik in een Joods land woon en als Jood kan leven.”
Onze vriend: “Vrijheid eist discipline. Het werkt alleen als je elkaars normen en waarden respecteert. Het is niet iets vanzelfsprekends, we moeten er allemaal hard aan werken.”
Ik benadrukte hoe bijzonder het is dat ik kan schrijven wat ik wil, zonder dat ik rekening hoef te houden met instanties die dat verbieden.
Na de seider schreef ik:
“Ons samenzijn was intiem en fijn. Een nieuwgeboren herinnering om te koesteren. Ook het besef dat niet alles hoeft te zijn zoals je gewend bent. Dat het juist een goede uitdaging is om een gewoonte eens op een andere manier aan te pakken, zoals niet met een heel groot gezelschap samen te zijn, maar het juist klein te houden.”
En nu, drie jaar later, is er weer een bijzondere situatie. Met de herinneringen van 7 oktober in ons hoofd, de dreigingen aan alle grenzen en nog 133 gegijzelden in Gaza was deze seider een ingewikkelde voor mij. Ik wilde blij zijn en in een feestelijke stemming, maar het was niet makkelijk. We waren met een groep vrienden, Joods – en niet-Joods.
De seideravond kent allerlei tradities en gewoontes. Op mijn seidertafel ligt sinds 2011 een inmiddels uitgedroogde granaatappel. En dat is geen gewoonte, maar iets wat ik zelf heb ingebracht.
De granaatappel komt van een boom die ooit door Guy Hever werd geplant.
Guy verdween op 17 augustus 1997. Het laatst werd hij gezien op de Golanhoogte, een kilometer van de Syrische grens. In 2014 interviewde ik zijn moeder en sindsdien hebben we af en toe contact. Rina: “De dag voor zijn verdwijning bezochten Etain, mijn echtgenoot, en ik hem op zijn legerbasis. De volgende dag zou hij naar huis komen. Maar hij verdween, zonder enig spoor. Het enige dat bekend is, is dat Guy op dat moment gekleed was in zijn legeruniform. Hij had zijn wapen, identiteitsplaatje en internationale legeridentificatie-papieren (Bewijs Geneefse Conventie) bij zich.”
Na afloop van het interview gaf ze mij een granaatappel. “Alsjeblieft, die is van een boom die ooit door Guy is geplant. Neem hem mee, vergeet mijn zoon niet ”, zei ze.
In februari 2007 liet een Syrische organisatie weten dat zij Guy zouden hebben en dat ze hem wilden uitwisselen voor Syrische gevangenen die in Israël worden vastgehouden. In juli 2009 startte Israël een stille diplomatieke campagne om uit te zoeken of Guy inderdaad in Syrië werd vastgehouden. Maar er is nooit een officiële reactie vanuit Syrië gekomen.
In 2014 maakte het Israëlische leger bekend dat de zoektocht naar de vermiste soldaat Guy Hever werd heropend. Het bericht luidde: “We hebben de taak en de plicht om iedere zoon of dochter veilig terug te brengen naar zijn ouders.”
Ook lag er sinds de ontvoering van Gilad Shalit een open ketting op mijn seidertafel. Voor mij het symbool dat nog niet iedereen thuis is.
Toen Gilad werd vrijgelaten heb ik de ketting eraf gehaald, maar dit jaar gaat hij weer terug.
De granaatappel van Guy en de open ketting symboliseren dit jaar voor mij de gegijzelden die in Gaza vastzitten, de vele gesneuvelde en gewonde soldaten en alle families die dit jaar een of meerdere lege plekken hebben aan hun seidertafel.
Laten we hoop houden en bidden.
Lieve groet en ik wens jullie een fijne Pesach en een shabbath met veel shalom, Joanne
