Donderdag, 18 april 2024
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Afgelopen shabbath begon met een blauwe hemel, fluitende vogels en een heerlijke lange wandeling.
Ik kwam wilde zwijnen tegen en zelfs een aantal jackhalzen. Dat klinkt vreselijk eng, maar dat is het niet. Het zijn wilde dieren die bang zijn voor mensen.
Het was lekker weer en ik bracht de dag door met lezen, een aantal vrienden ontmoeten en vooral niets doen. Zoals het een shabbath betaamt.
Omdat ik niet goed slaap door de onrust hier aan de grens – ’s nachts is er altijd best veel verkeer in de lucht – ging ik op tijd slapen en zette ik mijn telefoon op stil. Om half elf werd ik wakker en, een slechte gewoonte sinds 7 oktober, keek even op mijn telefoon.
De rest is geschiedenis. De aanval van Iran was begonnen. Ik stond op, kleedde me aan en zat vervolgens uren en uren achter mijn computerscherm naar de livebeelden op de Israëlische televisie te kijken. Zonder iets te drinken of te eten. Ondertussen was ik in contact met familie en vrienden in Nederland.
Zoals ik al in een eerder blog schreef, bevindt zich dicht bij mijn huis een schuilkelder, en dat was een rustgevend idee.
Ik was niet in paniek, ik vond het niet eng, misschien omdat het te groots was, te bizar, te alles …
En toen, rond twee uur Israëlische tijd, begon het alarm op mijn telefoon onophoudelijk af te gaan. Zo erg dat ik het geluid uitzette. Jullie hebben het allemaal gevolgd: vooral het zuiden, onze geliefde Negev en de Golan, werden bestookt.
En toen was het weer over. Er waren nog wat alarmen hier langs de grens met Libanon, maar verder was het rustig en de schade bleef gelukkig heel beperkt. Rond vijf uur ben ik, aangekleed, op mijn bed in slaap gevallen. Om een uurtje later wakker te worden in een nieuwe dag.
Weer een blauwe hemel, fluitende vogels, alsof het één grote, enge droom was geweest.
Laat het rustig blijven … laten we hopen dat de beslissingen die de leiders zullen nemen, gaan zorgen voor vrede, voor iedereen.
Veel liefs en een shabbath met veel shalom, Joanne
