Joanne’s blog 36

Lieve allemaal,

Zondag volgde ik via een livestream de bijeenkomst op het Museumplein in Amsterdam. Het raakte mij dat er ook in Nederland zoveel liefde en bezorgdheid is om het lot van de gegijzelden en dat er zoveel mensen bij elkaar waren gekomen om stil te staan bij die afschuwelijke zwarte 7 oktober, ‘alweer’ een halfjaar geleden. Massaal werd “Bring Them Home Now” geroepen, met de nadruk op “Now”… Genoeg is genoeg! Sinds 7 oktober zijn er zo’n zeshonderd Israëlische soldaten omgekomen. Generaties die voor eeuwig zijn beschadigd en vernield. Laat het stoppen. Nu!

Ondertussen is en blijft het zeer onrustig hier in het noorden van Israël. Maar hoe gek het wellicht ook klinkt, de dagelijkse bezigheden gaan gewoon door.

Mijn citroenboom hing vol rijpe vruchten, dus moest er geplukt worden. Het resultaat: twee grote kratten vol. Ik pers de vruchten altijd uit, doe het sap dan in kleine flesjes, en vries het in, zodat ik ook de hele winter citroensap heb. Lekker gezond.

Ook heb ik feestvierende ratten (of muizen) tussen mijn plafond en het dak. De eerste specialist die ik had ingeschakeld, was het niet gelukt ze te verjagen. Daarom was nummer twee gekomen.

Terwijl hij en ik afgelopen week rond mijn huis liepen om eventuele gaten te vinden, ging mijn alarmapp af. Vele malen. En in de verte en dichtbij hoorden we de bombardementen. Toen ik vroeg: “Zullen we richting een schuilkelder gaan?’, keek de muizenverdrijver me zeer indringend aan en zei: “Nee, dat doe ik niet. Ik heb besloten om mijn leven klein te houden. Het is belangrijk dat mijn vrouw en kinderen het goed hebben en veilig zijn. Ik heb geen alarmapp, ik kijk geen televisie en lees geen kranten. Om me heen zorg ik voor vrede, meer kan ik niet doen, want ik heb totaal geen invloed op wat er gaande is.” Ik begreep hem, maar mij lukt dit niet. Wel betrap ik me erop dat ik me als er nu alarmen zijn of ik angstaanjagende geluiden hoor, veel minder stresserig gedraag dan tijdens de eerste weken en maanden na 7 oktober. Toch … het blijft de absurde realiteit van het land waarin ik woon.

Nog een verhaal van het dierenfront. De massamoord op 7 oktober eiste niet alleen veel mensenlevens, maar ook honden en katten werden vermoord. Of ze overleefden de afschuwelijkheden, maar raakten hun thuis en hun baasjes kwijt. Een aantal helden ging in die dagen naar het zuiden om de eenzame huisdieren te redden, die ze vervolgens onderbrachten in asielen in het hele land. Zo adopteerden vrienden van mij – een stel met drie kinderen – een pup uit het zuiden. Ze wonen in het midden van het land en afgelopen week was ik even bij hen op bezoek. Het hondje is bij hen op haar plek. Het is een rustig en blij diertje – ze bleef me maar likken – en lijkt niets meer te weten van wat ze heeft meegemaakt. En ze doet daarbij ook nog eens goed werk. Mijn vrienden vertelden: “Het hondje zorgt voor afwisseling, warmte en liefde in deze afschuwelijke tijden. We zijn allemaal uit balans en gespannen, vooral de kinderen. Het lopen en spelen met ons nieuwe huisgenootje werkt bijna therapeutisch.”

En ten slotte was ik afgelopen week bij de brit mila, de besnijdenis, van een zoontje van vrienden. Baby’tjes blijven geboren worden. Van generatie op generatie, Ledor Vador. We waren in een klein gezelschap. Terwijl het jongetje door zijn moeder werd binnengebracht en vervolgens werd overgedragen aan zijn opa, dwaalden mijn gedachten af. De baby weet het nog niet, maar hij heeft een oom, de broer van zijn vader, die hij alleen via verhalen en foto’s zal leren kennen. Op 28 november 2007, de oom zat toen net in het leger, raakte hij zwaargewond bij een legeractie, en twee dagen later overleed hij. Verdriet dat nooit verdwijnt, dat er altijd is.

Veel liefs, en een Shabbat met veel shalom, want o, wat hebben we dat nodig, Joanne