Joanne’s blog 33

Lieve allemaal,

Zoals u in de vorige nieuwsbrief kon lezen, is mijn lieve vader onlangs overleden. Dank voor uw warme berichtjes.

Na de begrafenis zit een Joodse familie zeven dagen rouw. Dat wordt de Sjiwe genoemd, wat ‘zeven’ betekent. Vrienden en familie komen langs om te condoleren. In een blog over het overlijden van mijn moeder in 2020 schreef ik: “De Sjiwe is een van de mooiste tradities binnen ons geloof. Zeven dagen lang wordt de familie omringd door warmte, liefde en aandacht.”

Ondanks de moeilijke tijden in het land, kwamen er vrienden en familie langs, ook van ver. Zoals uit het zuiden, van vlak bij de grens met Gaza. Zij hebben vreselijke tijden achter de rug, maar vertelden dat het nu wat rustiger was. Heel, heel langzaam keert het dagelijks leven daar weer terug.

Ook goede vrienden van mijn ouders bezochten ons. Tot 8 oktober woonden ze aan de grens met Libanon, zo’n dertig meter ervandaan. Zij behoren tot de tienduizenden die moesten evacueren en wonen nu tijdelijk in Netanya. Het echtpaar is gelovig en altijd vol goede moed, met een groots vertrouwen in G’d. Maar ik vond dat ze er wat verslagen uitzagen, zo ken ik ze niet. Het is ook niet makkelijk als je zo lang gedwongen wordt elders te wonen en er eigenlijk nog geen uitzicht is dat er in het noorden binnenkort betere tijden zullen aanbreken.

Af en toe willen ze naar hun huis, gewoon om even tussen hun eigen spullen te zijn. Maar dat mag per bezoek maar twintig minuten, omdat het gevaar vanuit Libanon te groot is. Hij had bedacht om twee nachtjes te gaan en dan lekker de kachel aan te steken, even de warmte op te zoeken. Want in hun flat in Netanya is er geen verwarming. Maar toen hij dat aan het hoofd van de kibboets vertelde, werd hem dat sterk afgeraden. “Iedere beweging van leven wordt door Hezbolla herkent, en dat moeten we vermijden”, werd hem verteld. Er heerst een muizenplaag in hun kibboets. Doordat er in de huizen geen water wordt gebruikt, zoals in de wc’s en douches, zijn de afvoerbuizen opgedroogd en zijn de muizen daar nu een “feestje aan het bouwen”. “We waren altijd boos op onze buurman”, vertelde die vriend van mijn ouders me. “Hij had veel katten en verzorgde daarnaast ook altijd de zwerfkatten in ons dorp. En die miauwende beestjes deden vervolgens hun behoeften op ons gazon. Maar nu zijn we blij dat die dieren daar nog zijn, want ons huis is een van de enige plekken waar de muizen het niet voor het zeggen hebben.’

Wie er tijdens de Sjiwe ook langskwam en waar hij of zij ook vandaan kwam, iedereen was vol goede moed en vertrouwen. Oplossingen had men niet. De huidige politiek was voor de meesten een vraagteken, maar steeds weer werd gezegd: “We hebben maar één land, en daar blijven we voor vechten. We hebben geen keus.”

Lieve groet, Poeriem sameach en een shabbath met veel shalom, Joanne