Joanne’s blog 14

Lieve allemaal,

Dan begin je een blog te schrijven en denk je dat er wat licht is in deze duistere tijden en wil je schrijven over de kinderen die vrij zijn gekomen, maar dan is er een officieel bericht van uitstel. En ook al is dat waarschijnlijk slechts een dag, het maakt me intens verdrietig. Bij dat nieuws vallen de vijftig raketten waar we hier vanmorgen (donderdag) in het noorden mee verrast werden totaal in het niet.

Sinds ik in Israël woon, dat is nu achttien jaar, heb ik met enige regelmaat geschreven over de situatie aan de zuidelijke grens bij Gaza. Vooral als er een explosie van geweld was. Ik bezocht de dorpen en steden daar en hoorde over bijzondere schuilkelders voor kinderen. In Dimona, in de Negev woestijn, is er bijvoorbeeld in de speeltuin een schuilkelder in de vorm van een grote lange rups, zodat de schuilkelder voor de kinderen niet eng is, maar als iets leuks wordt gezien.

Vóór 7 oktober hoorde je in ons dorp de hele dag kinderstemmetjes. Zingend, lachend en soms ruziemakend liepen de kleintjes met hun begeleiders door het dorp. Maar sinds die afschuwelijke zaterdag mag dat niet meer en moeten ze in de buurt van een schuilkelder blijven. Net zag ik een groep kinderen, ze waren rustig aan het buitenspelen, maar wel naast de ingang van een schuilkelder. Nooit had ik gedacht dat dit ook bij ons in het noorden zou kunnen gebeuren. Gisteren is in ons dorp besloten dat er aan de crèches voor kinderen van 0 tot 5 jaar oud schuilkelderkamers worden gebouwd, zodat de kinderen veilig zijn, voor het geval dat. Laten we bidden dat de aangebouwde kamers nooit als schuilkelder hoeven te dienen.

Sinds die zwarte shabbat is mijn hoofd een warboel van emoties, en lukt het me niet altijd die op een rijtje te krijgen. Over de schuilkelderkamers voel ik me intens verdrietig. Dat het zo ver moest komen. Maar dan stuurt iemand mij het filmpje van Koolulam. En ben ik ontroerd. Er zijn wereldwijd zo veel initiatieven om aandacht te vragen voor de Israëlische gegijzelden in Gaza. Het Israëlische Koolulam, een sociaal-muzikaal initiatief dat in april 2017 is opgericht met het doel mensen met elkaar te verbinden, riep drie weken geleden koren wereldwijd op om, op de melodie van Like a Prayer van Madonna, een lied in te zingen met de titel ‘Bring Them Home’, breng ze thuis. Wat een prachtig, mooi gebaar. Ook het koor van de Liberaal Joodse Gemeente deed mee. Het is inmiddels 4.300 keer bekeken op YouTube.

Het concept van Koolulam is heel simpel. Ze organiseren ergens in Israël, en inmiddels in de hele wereld, een bijeenkomst voor mensen van verschillende komaf. Onder leiding van een dirigent leren de aanwezigen een lied in het Hebreeuws, Arabisch of Engels. Vervolgens wordt dit met zijn allen gezongen. De uitvoering wordt opgenomen op video en gedeeld op social media, zodat nog meer mensen ervan kunnen meegenieten. Samen zingen zorgt voor verbinding. De naam Koolulam is een combinatie van het Engelse woord cool, het Hebreeuwse woord kulam (‘iedereen’), het Hebreeuwse woord kol (‘stem’) en ‘kululu’ het geluid dat uit Noord-Afrika afkomstige Joden maken als ze blij zijn, bijvoorbeeld bij een bruiloft.

Koolulam, samen zingen, het recept voor een betere wereld?

Bring Them Home, Breng Ze Thuis!

Lieve groet en shabbat shalom, Joanne