Joanne’s blog 15

Lieve allemaal,

Dagelijks zit ik aan de televisie gekluisterd. Ik wil weten hoe het is met de vrijgelaten gegijzelden, mensen die ik alleen ken van foto’s, maar met wie ik toch zo’n intense verbondenheid voel. Er is blijdschap als ik zie hoe het met ze gaat, maar ook een enorm verdriet dat nog niet iedereen vrij is. Ik schreef het al eerder, het zijn dagen van grote verwarring.

En zo veel gevoelens spelen door elkaar.

Zo zou een zoon van kennissen van mij uit Naharia, Nita, een paar weken geleden bar mitswa – het moment dat een Joodse jongen meerderjarig wordt, op dertienjarige leeftijd-  worden. Zijn ouders hadden een groot feest voor hem voorbereid, zoals dat gewoon is in dit land: ze hadden een zaal in een evenementencomplex afgehuurd en iedereen die ze kenden uitgenodigd. Maar door de oorlog en de intensivering van de gevechten in het noorden werd de evenementenhal gedwongen te sluiten, waardoor de viering werd geannuleerd. De directie van het Galilea Medical Center in Naharia, waar zijn moeder werkt, hoorde dit. Zij bood hun aan het feest in de beschermde ondergrondse ruimte van het ziekenhuis te vieren die sinds 8 oktober is ingericht als opvang voor de kinderen van ziekenhuispersoneel. En wat werd het een feest!

Fotocredit: Roni Albert

Vreugde en verdriet, het zijn begrippen die zo met elkaar zijn verweven. En dat blijkt juist nu in Israël des te meer. De families van vijf soldaten die de afgelopen weken zijn gesneuveld, hebben de organen van hun dierbaren gedoneerd en daarmee 25 mensen een nieuwe kans in het leven geschonken.

Een paar jaar geleden interviewde ik Tamar Ashkenazi, algemeen directeur van het Israel Transplant Centre, dat onder de verantwoordelijkheid valt van het Ministerie van Volksgezondheid: “Het is altijd een afschuwelijk gevoelig onderwerp, en dan vooral als het soldaten aangaat die voor de vrijheid van ons land gevochten hebben. Maar als blijkt dat een gewonde soldaat hersendood is en deze soldaat geen codicil heeft getekend, wordt aan de familie gevraagd of ze bereid zijn de organen of weefsels van hun dierbare te doneren. Als ze akkoord gaan, bepalen de betrokken artsen welke organen geschikt zijn.”

Op het gebied van orgaan- en weefseldonatie wordt, net als op andere gebieden van het dagelijks leven in Israël, geen onderscheid gemaakt tussen Joden en Arabieren. Tamar: “Mensen uit beide bevolkingsgroepen staan op de nationale wachtlijst voor orgaandonatie. Een leven is een leven. Het komt weleens voor dat ouders of andere familieleden van een Joodse gesneuvelde soldaat of iemand van Joodse afkomst die is omgekomen bij een terreuraanslag, aanvankelijk de voorwaarde stellen dat de organen niet aan een Arabische familie mogen worden gedoneerd’ als wij hen benaderen met de vraag of ze de organen van hun geliefden willen afstaan. In dergelijke gevallen ga ik met de familie in gesprek en leg ik uit dat dit in strijd is met de uitgangspunten van het Centrum en benadruk ik het belang van het feit dat er geen onderscheid wordt gemaakt tussen Joden en Arabieren. Mijn ervaring is dat deze gezinnen er, zodra dit duidelijk is gemaakt, uiteindelijk altijd mee instemmen om zonder voorwaarden aan de nationale wachtlijst te doneren.

Ondertussen is het dinsdag, dag vijf van het staakt-het-vuren, en wachten we op de vijfde groep gijzelaars die zal worden vrijgelaten.

Laten we bidden en hopen dat het rustig blijft.

Lieve groet, Joanne