Joanne’s blog 13

Lieve allemaal,

Een vriendin uit Nederland belt me. Ze wil weten hoe ik me voel en vraagt naar de situatie hier in Israël. Maar eigenlijk wil ze het hebben over Nederland. Ze vertelt dat ze extra op haar hoede is als ze een moslim ziet lopen. En dat ze het vreselijk vindt dat ze zich zo voelt.

Ik vertel haar dat net een van mijn Arabische vrienden is langs geweest. In de avocadogaarde was een buis gesprongen en hij had ’m gerepareerd. Hij wilde weten hoe het met mij ging en gaf me een grote fles olijfolie van de olijven van hun eigen bomen. En een pot olijven. Heerlijk ingemaakt door zijn vrouw. We bleven buiten staan praten. Als ik alleen thuis ben en zijn vrouw er niet bij is, zal hij uit respect nooit binnenkomen. We spraken wat over zijn familie en het weer. En heel even over ‘de situatie’ die we beiden even erg vinden. Net voordat hij vertrok, zei hij, met tranen in zijn ogen: ‘Mijn familie woont hier al generatieslang. Ik bid in de moskee. We zijn opgegroeid met Joodse buren en vrienden. Hier in het noorden leefden we altijd zo vredig bij elkaar, maar nu kan ik geen dorp in de omgeving inrijden zonder dat er zo’n afschuwelijke wegversperring staat. Wat hebben we met ons land gedaan?’ Ik antwoordde: ‘Dat is niet tegen jou gericht. Wij, Joden en Arabieren die hier wonen, zijn en blijven buren en vrienden. Wat er ook gebeurt.’

Mijn Nederlandse vriendin zegt: ‘Is het niet bizar dat jij niet bang bent en ik hier in Nederland wel?’

Nadat ik het gesprek met haar heb beëindigd, loop ik even mijn tuin in en zie ik een grote witte vlinder op een boomtak zitten. Hij doet me denken aan een uitspraak van landbouwdeskundige Hanoch Borger, die ik ooit interviewde voor het JNF.

Op 24 november 2016 brak in de omgeving van Haifa een grote brand uit die enige dagen duurde. Honderden hectares bossen verbrandden. In luttele uren werden sterke, grote, prachtige bomen zwarte, droevige stompjes. Weg was het gebied met de levendige flora en fauna. De eerste paar maanden na de brand werd er bewust niets gedaan. ‘We wilden de natuur de tijd geven om te herstellen’, vertelde Hanoch destijds. In die eerste maanden liep hij dagelijks door het verbrande gebied. Troosteloos. Bang dat het nooit meer goed zou komen. Tot hij op een dag, bijna aan het eind van zijn wandeling, een witte vlinder zag vliegen. ‘Toen wist ik dat de natuur bezig was zich te herstellen.’

Als mijn blog net klaar is, zie ik dit bericht op Facebook:

Wij waren even in Kibboets Be’eri*.

Het dorp is totaal vernietigd.

In de angstige stilte zagen we

duizenden vlinders.

Duizenden…

Overal waar je keek, leken vlinders het verdriet te bedekken.

Ik hoop zo dat mijn witte vlinder en al die vlinders in Be’eri het begin zijn van herstel, hier en ook buiten Israël.

Lieve groet, Joanne

*Kibboets Be’eri was een van de plaatsen die op 7 oktober het zwaarst is getroffen.