Joanne’s blog 11

Lieve allemaal,

Ik schrik wakker door knallen en nog meer knallen.

Als ik mijn voordeur opendoe om te zien wat er aan de hand is, hoor ik die gruwelijke knallen van raketten. Maar tegelijkertijd hoor en zie ik ook iets anders: onweer – waarvan de knallen nauwelijks anders klinken dan die van de raketten – en de eerste regen van het seizoen. En die aanblik maakt me blij!

Regen is in dit droge land altijd een belangrijk gespreksonderwerp. Veel mensen praten over hoeveel neerslag er is gevallen, omdat ze dat bijhouden door middel van watermeters in de tuin en het ook altijd uitgebreid wordt besproken op het nieuws. Nu denk ik alleen maar: onze arme soldaten, wat zullen ze het koud en nat hebben. Laat de regen zo snel mogelijk stoppen.

Mijn vader woont in het centrum van het land. Ook daar vliegen met enige regelmaat raketten over. Ik was al een paar weken niet meer bij hem op bezoek geweest en durfde ook niet zo goed alleen de weg op te gaan. Het is toch anderhalf uur heen en terug. Daarom vroeg ik een Arabische kennis van me, hij is taxichauffeur, of hij mij wilde rijden. Dat vond hij een goed idee. Sinds 7 oktober zit hij, net zoals veel van zijn collega’s, vrijwel zonder werk. Ze maken zich ernstig zorgen over hoe het verder moet. Want, zoals hij me zei: ‘… de hele economie is in elkaar aan het donderen…’ Hij vertelde dat hij, om toch iets te doen te hebben, als vrijwilliger, medicijnen brengt naar de mensen die normaal gesproken aan de grens met Libanon wonen, en nu tijdelijk in hotels in Tiberias zijn ondergebracht. Dit zijn veelal bewoners van Arabische en Druzen dorpen. In de hotels zijn geïmproviseerde klaslokalen ingericht zodat de kinderen toch les kunnen krijgen.

En zo zijn er veel meer bijzondere verhalen. Zoals dat van Shay. Hij heeft een loonbedrijf dat zich bezighoudt met de oogsten in het noorden van het land.

Na de zwarte Shabbat van 7 oktober zijn de kibboetsiem langs de grens met Gaza leeg of vernield. Landbouw is in die omgeving een grote bron van inkomsten. Zo groeit er bijvoorbeeld katoen, dat geoogst moet worden. Maar als je je nu op die velden begeeft, loop je meer dan ooit een groot veiligheidsrisico. Toch heeft Shay besloten om daar, samen met zijn familie, te gaan oogsten. Met gevaar voor eigen leven. Om zijn collega’s in het zuiden te helpen. Meer dan 100 hectare hebben ze leeggeplukt. Wat een helden!

En, ook zo bijzonder, die grote groep mannen van in de zeventig die al lang niet meer verplicht waren het leger in te gaan, zelfs niet als reservist. Toch hebben ze zich aangemeld en rijden ze dag in, dag uit in grote legertrucks door het hele land om kleding en eten en al wat er nodig is voor de duizenden en duizenden ontheemden rond te brengen.

Als ik tussen het kabaal van onweer, bliksem, straaljagers en raketten door vanuit mijn raam twee ooievaars op een lantaarnpaal zie zitten, denk ik: gelukkig, zij weten in ieder geval van niets.

Lieve groet, Joanne