Joanne’s blog 5

Lieve allemaal,

Net voordat de shabbat ingaat, ontvang ik van een vriend een foto van een gedekte tafel die in Tel Aviv staat. Het is een initiatief van de families van de meer dan tweehonderd vermisten die gegijzeld worden in Gaza. De lange, eenzame tafel is leeg. Akelig leeg. ‘Shabbat shalom’ op deze vrijdagavond klinkt hol en verdrietig en ik schaam me bijna voor mijn eigen gezellige vrijdagavondtafel.

Gisteren, maandag, haalde ik een take away-maaltijd bij een traditionele Druzenman*. Ik kom er regelmatig. Hij verkoopt zijn waar in een zelf gefabriceerde tent. Zomaar langs de weg, tussen de olijfbomen. Druiven- en koolbladeren gevuld met rijst, gevulde aubergine en courgettes en nog veel meer heerlijks. Deze keer had hij duidelijk de behoefte om even te praten. Hij was ongerust. Zijn zoon was opgeroepen vanwege de toestand. ‘We bidden voor hem en alle soldaten van Israël. Mijn vrouw is thuis aan het koken, vanmiddag gaan we weer eten brengen bij de soldaten. Dat doen we drie keer per week, we reizen het hele land door. We willen er niets voor hebben, de kosten dragen we zelf, het is het weinige dat we kunnen doen.’

Terwijl ik dit schrijf, belt mijn vriendin Malka. Zij woont niet ver van Ashkelon, in het zuiden van het land. Daar is de situatie nog steeds hevig en verontrustend. Zij en haar gezin hollen wat af naar de schuilkelder. ‘Joanne, ik ben zo in de war. Net kwamen twee Arabische werknemers van Bezeq [het Israëlische telefoonbedrijf, JN] iets bij ons in huis repareren. Mijn dochter had net daarvoor even haar drie jonge kinderen bij mij gebracht, omdat ze medicijnen voor een van hen moest halen. Ik voelde geen echte angst, maar merkte dat ik me toch wel wat bezorgd voelde om de kinderen en mezelf. We waren toch even alleen met deze Bezeq-mannen. Ik schrok zo van mijn eigen gedachten. Ik ben nooit eerder bang geweest. En net daarvoor vroeg onze Arabische buurman of alles in orde was met ons. Ik begrijp de wereld niet, maar nog sterker, ik begrijp mezelf niet meer.’

Als ik het gesprek met haar heb beëindigd, gaat de telefoon meteen weer. Een van mijn Moslimvriendinnen. Ze is zo trots en moet haar nieuwtje even delen. ‘Mahmud is door het Israëlische leger gevraagd om bij hen te komen werken. Hij rijdt nu op een grote vrachtwagen door het land om onder andere tanks te vervoeren.’ Terwijl ik naar haar luister, begint de ‘red alert-app’ op mijn telefoon te piepen. Die geeft een waarschuwingssignaal als er alarmen zijn in het land: het is deze keer zowel in het zuiden als in het noorden. Gelukkig is mijn schuilkelder dichtbij.

Lieve groet, Joanne