Donderdag, 23 mei 2024
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Afgelopen vrijdagavond ging ik, net als iedere week, naar de synagoge om de shabbat in te luiden. De dienst verliep ook zoals altijd: intens, devoot en mooi. Na afloop vliegen de meeste aanwezigen meestal snel uit en gaan op weg naar familie, om daar de maaltijd te gebruiken.
Maar deze keer was het anders. Iedereen bleef buiten wat voor de synagoge hangen. Er was een behoefte om nog even samen te blijven. Bij ons allemaal overheerste een heftig gevoel omdat de alarmen en raket- en droneaanvallen in de nabije omgeving maar niet minder werden. Een van de vaders vertelde dat zijn zonen nu even verlof hadden uit het leger, maar ieder moment weer konden worden opgeroepen. De stemming was bedrukt. Vooral de uitzichtloosheid sloeg hard in.
Terwijl we daar met zijn allen stonden, liep er een jonge familie langs met twee kleine kinderen. Ik kende hen niet. Het bleek een gezin te zijn dat op 8 oktober geëvacueerd was uit een van de dorpen vlak langs de grens met Libanon. Na maanden in het midden van het land te hebben gewoond, wilden ze toch weer terug naar het noorden. Ze wonen nu tijdelijk in ons dorp, zonder enig uitzicht op terugkeer naar hun eigen huis.
De verhalen die werden gedeeld, werden steeds droeviger. De sfeer bedompter. Tot ik het woord nam. Ik vertelde dat er vanuit het buitenland veel wordt gedaan om ons hier te helpen. Dat er bijvoorbeeld grote groepen vrijwilligers zijn die het zuiden ondersteunen in de landbouw. Dat er door verschillende organisaties enorm veel geld wordt opgehaald voor de wederopbouw van het land. En natuurlijk noemde ik het JNF. Dat ik me zo trots voel dat ik voor dit fonds werk. Dat ik de volharding bewonder waarmee er wordt doorgegaan met acties, zodat de aandacht voor Israël niet verslapt. Dat het JNF onder andere geld doneert voor schuilkelders in de noordelijke omgeving. En uiteraard vertelde ik ook over de mooie solidariteitsavond in juni. Ik zag dat iedereen wat blijer ging kijken.
Toen we afscheid van elkaar namen en eenieder zijns/haars weegs ging, realiseerde ik me dat doneren zo heel veel meer is dan alleen geld geven. Dat het ook hoop en vertrouwen biedt en steun aan de bevolking. En vooral het gevoel niet alleen te staan.
Lieve groet en een shabbat met heel veel shalom, Joanne
