Donderdag, 16 mei 2024
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Intens verdrietig, in de war en ook hoopvol ben ik zojuist teruggekomen van de Jom Hazikaron herdenking in ons dorp.
Een alarm van twee minuten. Doordringend, hartverscheurend.
Sinds 2001 gedenk ik jaarlijks Mordechai Schijveschuurder, een oud-klasgenoot van de middelbare school. Hij werd samen met zijn vrouw en drie van hun kinderen vermoord tijdens een terroristische aanslag in Jeruzalem. Ze waren pizza aan het eten. Een van hun kinderen overleefde de aanslag. Drie andere kinderen waren niet mee.
Tijdens de twee minuten gedenk ik ook Maayan, een zoon van goede vrienden van mij. Hij stierf in 2007 tijdens zijn militaire dienst. Hij was net achttien jaar en had nog zoveel toekomstplannen. Inmiddels heeft hij twee schoonzusjes, drie nichtjes en drie neefjes. Zij kennen hem alleen van verhalen en foto’s. Ieder jaar op deze dag leg ik een hart met oranje bloemen op zijn graf. Oranje was zijn lievelingskleur.
Maar vandaag was het anders. De twee minuten leken veel langer te duren. Er ging zoveel door mijn hoofd dat ik Mordechai en Maayan bijna vergat. Flitsen van beelden van 7 oktober en de tijd erna, van de vermoorde soldaten en burgers. Het bijna niet te behappen leed en zo heel veel te veel nieuwe families die rouwen. Ik ken ze niet, maar het voelt alsof ze allemaal onderdeel van me zijn geworden.
Ik kreeg mijn gedachten niet goed stil, totdat mijn blik op de moeder van Maayan bleef rusten. Ze stond iets voor me. Met naast haar haar twee zonen, een van haar schoondochters en vijf jonge kleinkinderen. De oudste is tien. De andere schoondochter was thuis met haar pasgeboren baby.
Het leven gaat door. Van generatie op generatie. Als een boom die elk voorjaar nieuwe bladeren krijgt.
Toen doofde het geluid van het alarm langzaam. De twee minuten waren voorbij.
Lieve groet, en een shabbath met heel veel shalom, Joanne
