Joanne’s blog 35

Lieve allemaal,

Mijn afgelopen week in vogelvlucht.

Een welkom telefoontje van voormalig JNF voorzitter en vriend Moshe Kon. “Joanne, ik ben weer in Israël en daar ben ik blij om. Ik voel me hier prettiger dan in Nederland. Samen met twee Nederlandse vrienden en een Frans echtpaar heb ik vanmorgen een paar uur sinaasappels geplukt, dit keer in Kfar Hess, in het centrum van het land. We waren er om zeven uur en hebben vijf uur geoogst, goed voor zo’n 1500 kilo oranje jongens. Er is zoveel hulp nodig. Mocht iemand een gaarde zoeken om te helpen, hier heb je het telefoonnummer van Jiftach, de eigenaar.”

Een bezoek aan vrienden hier in het noorden. Hun kleinzoon gaat komende week het leger in en ter gelegenheid daarvan was er een ingetogen feestje. Op mijn vraag of ze niet ontzettend bang waren dat hij juist nu zou gaan dienen, zei mijn vriend: “De eerste vier maanden is het vooral trainen. Laten we hopen dat de oorlog voorbij is tegen de tijd dat het ‘echt’ wordt.”

Op het feestje kwam ik een Australiër tegen, een anesthesist die speciaal naar Israël was gekomen om een aantal weken vrijwilligerswerk te doen in een ziekenhuis in Jeruzalem. “Overal is er een tekort aan mensen, ook in de ziekenhuizen”, vertelde hij me.

En dit is ook wat er deze week gebeurde. Na een rondje boodschappen doen, reed ik terug van het Druzendorp, door het Arabische dorp naar huis. Maar ik kwam niet ver. Het centrum van het Arabische dorp was afgesloten. Ik zag een enorme oploop en veel politiemannen. Er bleek net iets te zijn gebeurd. Doorrijden mocht niet en ik moest omdraaien om via een andere route het dorp uit te komen. Bij navraag bleek het te gaan om een afrekening in het criminele circuit, de zoveelste van dit jaar. Alsof we hier niet al genoeg problemen hebben. Door het omrijden kwam ik langs een kwekerij waarvan ik de eigenaar inmiddels ken.

Ik besloot even te stoppen om hem te groeten. Hij en zijn familie zijn Moslim. Ik vertelde hem wat ik net had meegemaakt, en we raakten aan de praat over de huidige situatie in het land. Ondertussen ging continu mijn alarmapp: dat betekent infiltraties en/of raketten in de buurt. Hij schudde zijn hoofd en zei: “We kunnen gewoon niet toestaan dat ons land vernietigd wordt door terroristen. Mijn familie woont hier al eeuwenlang. Moeder kon niet schrijven of lezen, maar ze was reuze slim. Zij zei altijd tegen ons: ‘Als de Joden hier worden weggejaagd, betekent dat het einde van dit prachtige land. Dan halen we onheil binnen in ons eigen huis…’ Ik wilde hem wel omhelzen, maar dat voelde niet gepast. Om toch een gebaar te maken, kocht ik daarom een veel te dure plant in een prachtige, maar ook veel te dure pot.

En ten slotte … het blijft hartverwarmend, jullie steunbetuigingen bij het overlijden van mijn vader. Afgelopen week ontving ik zelfs nog een bijzondere verrassing. Een voor mij onbekende donateur had in een van mijn vorige blogs over het overlijden gelezen. Zij plantte voor mij een boom in de Negev woestijn, ter nagedachtenis aan hem. Wat een prachtig gebaar. Het emotioneerde me. En dat is wat een JNF boom planten doet: het raakt diep in het hart. Dank lieve onbekende vriendin, niet alleen voor de boom, maar ook voor een mooie les. Want ik geef vaak bomen cadeau, maar dan is het altijd vanwege een leuke gelegenheid.

Lieve groet en een Shabbath met veel shalom, Joanne