Joanne’s blog 34

Lieve allemaal,

Het was wederom een week van uitersten. Ik val in herhaling, maar het blijft ongelofelijk onrustig hier in het noorden van het land. Nog steeds zijn er in de omgeving veel infiltraties, gaan er regelmatig alarmen af en vliegen er straaljagers door het luchtruim, op weg van en naar Libanon. Soms is het een dag stil. Zomaar. Plotseling. En dan vergeet ik bijna dat er oorlog is. Dat gebeurde ook op een van de avonden afgelopen week.

Het was de hele dag rustig geweest en ik besloot na het eten een kort wandelingetje te maken, toen ik de hemel voor me in allerlei kleuren zag veranderen. Vervolgens hoorde ik een aantal knallen, ging de alarmapp op mijn telefoon af en begreep ik dat ik zo snel mogelijk een schuilkelder moest zoeken.

Het was een bombardement vanuit Libanon. Maar even na die korte periode van onrust, was het weer vredig stil. Surrealistische taferelen.

Een paar dagen geleden kreeg ik, dit is inmiddels al jarenlang een traditie, een uitnodiging om bij vrienden in het Arabische buurdorp langs te komen voor de Iftar, de maaltijd die Moslims gedurende de Ramadan direct na zonsondergang nuttigen. De uitnodiging komt altijd kort van te voren. Dit keer was het de familieavond, met alle broers, hun vrouwen, kinderen en kleinkinderen, zo’n vijftig mensen in totaal. Een heerlijke avond met veel, met liefde klaargemaakt eten.

Iedere keer weer valt het me op hoe deze gelovige mensen, die net twaalf uur hebben gevast, niet op het eten en drinken aanvallen alsof ze uitgehongerd zijn. Heel rustig wordt er gewacht op de roep van de muezzin van de plaatselijke moskee die aankondigt dat er gegeten mag worden. En zelfs dan begint het eten heel beheerst. Eerst drinkt men een glaasje water om vervolgens, heel rustig, te gaan eten.

Het was een dierbare avond waarop ik, zoals altijd, vooral met de vrouwen communiceerde. Dat is hoe het is – de mannen met de mannen, de vrouwen met de vrouwen. Ons praten is een combinatie van handen, voeten, Ivriet en Arabisch. We aten buiten onder een afdak en terwijl ik daar zat en om me heen keek, dacht ik: als ik dit vertel aan iemand in Nederland, word ik niet geloofd. Wat ben ik bevoorrecht dat ik dit mag meemaken. De gastvrouw – inmiddels zijn we na al die jaren dierbare vriendinnen geworden – vertelde dat hun zoon sinds kort in Haifa woont en daar aan de universiteit studeert. Ik vroeg haar of hij geen problemen heeft om daar, juist in deze periode, met Joodse medestudenten te wonen en studeren. Ze keek me verbaasd aan en zei: “Nee, daar spelen de problemen zich niet af. Daar gaat het prima.”

Ten slotte … grote zorgen. Vrienden van mij hebben twee zonen in het leger. Een van de jongens vecht in het noorden, de andere, en dat hoorde ik pas deze week, is in Gaza, in het Shifa ziekenhuis in Gaza-Stad, waar zo’n ongelofelijke strijd aan de gang is.

Als ik mijn vrienden spreek, weet ik bijna niet wat ik moet zeggen. Zij zijn sterk, stoer en proberen ondertussen ‘gewoon’ door te leven, voor zover dat mogelijk is. Ik geef ze met enige regelmaat een knuffel. Want ieder woord voelt te weinig of te veel.

U leest het en ik had u er al voor gewaarschuwd: het was een week van uitersten.

Veel liefs en ik wens ons allen een shabbath met veel shalom,

Joanne