Joanne’s blog 32

Lieve allemaal,

Ik ben even in Nederland voor de lancering van een nieuw boek. De tegenstellingen met mijn leven in Israël kunnen niet groter zijn.

Een paar dagen geleden zat ik nog rustig te werken in de kamer van mijn Israëlische huis. Dat was rond half vijf. De vogels buiten waren al wat rustiger aan het worden en ik had net besloten dat mijn werkdag erop zat. Toen klonk er een harde knal, en nog eentje. Hoe raar het ook klinkt, na vijf maanden raak je aan dit soort geluiden gewend.

Maar het was nu dichterbij, scherper en luider. Na de derde harde knal dacht ik: Dit is anders. Het duurt langer en het is veel te dicht in de buurt.

Normaal, wat een raar woord in deze omstandigheden, hol ik in dit soort gevallen altijd naar het huis van een dierbare vriend. Hij heeft een schuilkamer en we hebben afgesproken dat ik daar bij onheil ook mijn heenkomen mag zoeken.

Vanaf 7 oktober liggen dag en nacht mijn sleutels, mijn tas en eventuele spullen voor de nacht op een vaste plek klaar. Voor “je weet maar nooit”. En nu kon ik niets vinden.

Terwijl de knallen steeds harder werden, zocht ik als een kip zonder kop naar mijn sleutels. Nergens! En toen ging het alarm, wat betekent dat je echt moet gaan hollen.

“Dan maar niet op slot”, ging het door mijn hoofd. En ik snelde naar buiten. Het is ongeveer vier minuten rennen naar mijn vriend, maar dat lukte niet meer.

En dus dook ik, via een trap, de ondergrondse schuilkelder in die zich in de buurt van mijn huis bevindt. Ik was niet de eerste. Er zaten al twee jonge gezinnen, met kleine kinderen.

Een van die kleintjes was hard aan het huilen. In ons dorp woont een familie die gevlucht is uit Oekraïne en ook zij stormden de schuilkelder binnen.

Ik kon mijn ogen niet van de jonge kindjes afhouden en ik bleef maar denken: Hoe gaan ze dit verwerken? Hoe gaat het met al die kinderen in het zuiden die dit al jaren en jaren meemaken?

Na vijftien minuten werd het buiten stil. Dat is het bizarre. Zo is het er, en zo is het ook weer weg. We besloten nog even te blijven, voor de zekerheid.

Nog eens tien minuten later liepen we met zijn allen naar buiten.

In dat halfuurtje hadden we een enorme verbondenheid gevoeld en nu gingen we allemaal weer onze eigen weg.

Lieve groet en een shabbath met veel shalom, Joanne