Joanne’s blog 29

Lieve allemaal,

Wat was gisteren een bizarre dag. Ik moest naar Herzliya, in het midden van het land. Voor de zwarte zaterdag van 7 oktober vertrok ik voor dit soort afspraken altijd al ’s morgens rond zes uur, omdat het anders filerijden is. De ene file in, de andere file uit. Maar omdat zo’n 80.000 bewoners uit het noorden zijn geëvacueerd en nu elders in het land wonen, dacht ik dat het rustiger zou zijn op de weg. Ik besloot een uurtje later te vertrekken. Dat bleek een verkeerde keus. Het was superdruk. Veel gehaast met het bekende getoeter. Inhaalacties, van links en van rechts. Ik moest me daarom enorm concentreren op de weg en vergat zowat dat er oorlog is. Om acht uur stond ik nog steeds in de file en deed ik even de radio aan voor het laatste nieuws. De berichten herinnerden me opnieuw aan de afschuwelijke situatie in ons land. Mijn afspraak was in een café in een groot winkelcentrum. Dat was niet mijn idee geweest, want sinds 7 oktober voelt het voor mij ongemakkelijk om leuke dingen te doen. Ik voel me schuldig naar de mensen die ons land verdedigen en naar iedereen die familieleden heeft verloren, of van wie familieleden zijn gegijzeld. In het winkelcentrum was het overvol. Horden winkelende mensen. En ook de restaurants hadden het druk. Het voelde als een andere wereld. Toen mijn afspraak voorbij was, reed ik terug naar het noorden. De drukte op de weg was nog verder toegenomen. Er ging van alles door mijn hoofd. Hoe is het mogelijk dat het leven doorgaat, terwijl langs bijna alle grenzen onze soldaten het land verdedigen? Natuurlijk is het onmogelijk om het leven stil te zetten. Afleiding is belangrijk. Maar toch…

Toen ik na drie uur rijden eindelijk bij mijn huis aankwam, besloot wat te gaan wandelen. Lekker de natuur in. Maar ik was nog geen tien minuten onderweg, of het alarm op mijn telefoon ging af. Een waarschuwing voor raketten, deze keer dicht in de buurt. Een paar minuten later vlogen de straaljagers laag over om de plek waar de raketten vandaan kwamen te bestoken. Niet veel later zag ik dikke rookwolken. De tegenstelling met het overvolle winkelcentrum eerder die dag was bijna niet te bevatten – de realiteit van een doordeweekse dag in Israël.

Met warme groet, Joanne