Joanne’s blog 28

Lieve allemaal,

Het waren onrustige dagen. Het heeft hier de afgelopen week onwaarschijnlijk veel geregend. Mijn ochtendwandeling is er daardoor dagenlang bij ingeschoten, omdat ik anders in de modder zou verdwijnen. De onweersbuien met af en toe enorme knallen waren bijna niet te onderscheiden van de dagelijkse legeractiviteiten.

De schermutselingen aan de grens met Libanon en Syrië duren ondertussen nog immer voort.

Toch gaat het leven door, soms is het bijna niet voor te stellen hoe groot de tegenstellingen zijn.

Maar wat er ook gebeurt, en waar het ook in het land plaatsvindt, 7 oktober is voor altijd onderdeel van “alles” hier en zorgt voor een enorme solidariteit.

Zo vond afgelopen weekend de vijfde Dode Zee Marathon plaats, met 6.000 deelnemers. Het was een sportief evenement van veerkracht en eenheid, maar ook een evenement in de schaduw van de aanhoudende oorlog. Minister van Toerisme, Haim Katz, en hoofd van de plaatselijke regionale raad, Nir Wanger, openden de marathon toen de zon boven dit laagste punt op aarde opkwam. Onder de deelnemers en toeschouwers bevonden zich families en vrienden van gegijzelden en revaliderende soldaten die tijdens de oorlog verwondingen hebben opgelopen. Ook waren er families uit het zuiden van Israël aanwezig die na 7 oktober naar hotels aan de Dode Zee zijn geëvacueerd.

De 78-jarige Shaul Levy, wiens kleindochter Naama Levy zich nog onder de gegijzelden bevindt, zei: “Tijdens deze marathon was onze boodschap aan alle gegijzelden: ‘Verlies de hoop niet. We brengen jullie naar huis.’”

Haim Katz: “De Dode Zee Marathon symboliseert meer dan ooit de kracht van lichaam, ziel en geest. Het evenement is een symbool voor de wilskracht en de enorme liefde voor de staat Israël en zijn burgers. De Dode Zee is een prachtig natuurverschijnsel op de laagste plek ter wereld. Vanaf hier kun je alleen nog maar omhooggaan. Laat dit symbolisch zijn voor de enorme crisis waar we ons in bevinden en laten we hopen op een spoedige terugkeer van alle gegijzelden.”

Ook in de landbouw is er sprake van solidariteit. Het aantal buitenlandse vrijwilligers dat hun hulp aanbiedt, blijft stijgen.

Afgelopen week schreef ik over Piet Klugkist, een van de vrijwilligers in Ramat HaNegev. Ik ontmoette hem voor het eerst tijdens een JNF Experience reis in 2018. Piet en ik komen uit twee totaal verschillende werelden en toch ontdekten we tijdens de reis dat er een lijntje tussen ons is, en wel een heel bijzondere. Een oom van Piet was aan het begin van de Tweede Wereldoorlog kapitein op de laatste boot die nog vanuit Nederland naar Engeland kon vluchten. Dat was op 14 mei 1940.

Het was een gevaarlijke reis, met veel bombardementen. Toch lukte het hem de passagiers naar de overkant te brengen. Onder hen bevonden zich mijn opa, Meyer Sluyser, met mijn oma, mijn oom en mijn moeder. Een kippenvelmoment! De liefde van Piet en zijn vrouw voor Israël was al groot, maar sinds de JNF reis is die liefde nog groter geworden. Nu helpt hij oogsten op de plek waar we tijdens die bijzondere reis stekjes plantten.

Dan een telefoontje van een goede vriend, oud JNF voorzitter Moshe Kon, die momenteel tien dagen in Tel Aviv verblijft. Afgelopen vrijdag woonde hij een sjoeldienst bij en na de dienst was er een maaltijd georganiseerd voor zo’n honderd soldaten – jonge mannen en vrouwen die even een weekend weg mochten uit Gaza, het noorden van Israël of de Westbank. Grote helden. Sommigen waren er met vrienden, anderen met hun vaak jonge gezinnen. Enkelen nog met hun wapens in de hand.

“Het was hartverwarmend om met een aantal van hen te spreken. Allemaal intelligente jonge mannen en vrouwen, veelal twintigers, die zoals ze het zelf zeggen ‘hun plicht doen om het land te verdedigen’. Ik hoorde nergens woede of haat, en ik kreeg heel veel respect voor deze bijzondere generatie die hoop geeft voor de toekomst.”

En ten slotte een foto die een vriendin me stuurde, zij woont in het centrum van het land. “Tienok in Gaza”, stond er in het Ivriet op te lezen, wat in het Nederlands “baby in Gaza” betekent. Het stond op de plek op de achterruit van een auto waar je normaal een sticker met “Baby aan boord” zou verwachten.

Laten we blijven hopen en bidden.

Met warme groet, Joanne