Joanne’s blog 27

Lieve allemaal,

Afgelopen zondag volgde ik via de computer de live-uitzending van de Auschwitzherdenking in Amsterdam.  Herdenken. Opdat we nooit vergeten. Altijd in ons hart. 7 oktober werd meermalen genoemd. Herdenken. Opdat we nooit vergeten. Altijd in ons hart.

Zo was ik gisteren op bezoek bij vrienden die ik lange tijd niet had gezien. Terwijl ik mijn auto had geparkeerd en richting hun huis liep, passeerde ik het huis van hun buren. Aan het balkon hing een groot spandoek met een foto van een jonge vrouw. Daaronder stond haar naam: Adar Ben Simon. De foto kwam me bekend voor. Dat is het een bizarre sinds 7 oktober: er zijn zo heel veel foto’s van mensen die ik niet ken, maar die mij wel zo heel vertrouwd voorkomen. De foto’s, namen en verhalen van de gegijzelden. De foto’s, namen en verhalen van de gesneuvelde soldaten.

De twintigjarige Adar was een van de hogere commandanten die dienst had op de Zikim-trainingsbasis toen deze op 7 oktober werd aangevallen door Hamas. Toen zij en de andere vijf hogere commandanten begrepen hoe ernstig de situatie was, besloten ze, zonder bevel van bovenaf, dat ze moesten meevechten. Ze gaven opdracht aan de groep aspirant-soldaten om zich in de kelder van het gebouw te verschuilen. Alle commandanten kwamen om in de strijd, maar op één na overleefden alle aspirant-soldaten het. Adar werd op 9 oktober begraven op de militaire begraafplaats in Nahariya. Ze laat haar ouders, Zehava en Erez, en broers en zussen, Raz, Shahaf en Aviv – haar tweelingbroer – achter. Altijd in ons hart.

En, een kleine sprongetje maar o zo belangrijk: Israël zit ook in ons aller hart, ook al lijkt het af en toe alsof de hele wereld tegen ons is. Maar uit de enorme aantallen vrijwilligers, vanuit de hele wereld, blijkt hoe groot de solidariteit is. Zij komen de Israëlische boeren helpen met oogsten. Tijdens een van de geweldige JNF Experience reizen ontmoette ik Jur Vermeulen en Piet Klugkist, en we hielden contact. Bijna twee weken geleden vertrokken zij, samen met vele anderen, naar Israël om in het zuiden vrijwilligerswerk te doen.

Jur appte mij gisteren:

“Hi Joanne! Hoe is het met je in het verre noorden? Nu zitten we in hetzelfde land en lijk je toch zo ver weg. Het gaat hier goed. We werken onder andere bij boeren rondom Nitzana. Het is zwaar, maar buitengewoon dankbaar werk. Dit is de plaats die in de Bijbel meerdere keren genoemd wordt als Kadesh Barnea. We merken hier niet direct iets van de oorlog. We zitten drie kilometer van de Egyptische grens en dertig kilometer van de grens met de Gazastrook. Maar even verder naar het zuiden ligt een militair vliegveld. Met regelmaat komen de F35-straaljagers over het kamp. Ze maken verschrikkelijk veel herrie. Vooral ’s nachts. Dan schrik je wel wakker.

De boeren hier zitten hevig om handen verlegen. Omdat veel mannen zijn opgeroepen voor het leger. En de Thaise werkers zijn op bevel van de Thaise regering teruggekeerd naar hun land. Dat was de deal met Hamas om Thaise gijzelaars vrij te laten. Zonder de vele buitenlandse vrijwilligers zoals wij zouden complete oogsten verloren zijn gegaan. Volgende week komen er weer nieuwe mensen. Dat aantal groeit dagelijks. Ze komen uit Nederland, Zwitserland, Duitsland, België, Australië en Zuid-Afrika. En dan hebben we ook nog vrijwilligers uit Israël. Het bijzonderste is de dankbaarheid die we ontvangen omdat de plaatselijke bevolking door onze aanwezigheid merkt dat ze niet vergeten wordt. Onze boodschap aan hen is steevast: ‘We staan met velen achter jullie en Israël. Onvoorwaardelijk. Altijd in ons hart.’”

En dan ten slotte. Om ons allen aan vast te houden. Een bijzondere foto van Tsliil Turgeman, een jonge leerling bij het Israëlisch ballet. “We zullen weer gaan dansen stond erbij!” Ja, we zullen weer gaan dansen!

Lieve groet en een shabbat met veel shalom, Joanne