Donderdag, 18 januari 2024
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Vanuit een nog steeds behoorlijk roerig noorden Israël weer een bericht van mij. Er zijn hier helaas nog dagelijkse infiltraties vanuit Libanon. De alertheid is groot. Voorzichtigheid is geboden.
Zo deed de verwarming in mijn huis het niet. De winters zijn hier behoorlijk koud en wat warmte is dan wel prettig. Ik had de monteur gebeld, en die beloofde langs te komen. Maar een tijd had hij niet genoemd. Terwijl ik geconcentreerd aan het werk was, werd er plots hard op de deur geklopt. Ik ben geen bang type, maar ik schrok me wild, de eerste reactie was: ze staan voor mijn deur, ik doe niet open. Ik wachtte even. Totdat ik me realiseerde dat het de verwarmingsman was. Ik hoor het van iedereen om me heen – men is gespannen.
Ondertussen vliegt de tijd. Afgelopen zondag, het zal niemand ontgaan zijn, was het al weer honderd dagen geleden sinds de aanslag op 7 oktober in het zuiden van Israël plaatsvond. 136 Israëlische burgers worden nog steeds gevangengehouden door Hamas. Al honderd dagen te veel.
Op diezelfde dag maakte het Ministerie van Buitenlandse zaken bekend dat er sinds 7 oktober 4.783 nieuwe olliem, nieuwe immigranten, in Israël zijn aangekomen om zich hier blijvend te vestigen en van Israël hun thuis te maken. In deze zware, donkere tijden zijn zij een licht in de duisternis.
Gisteren was ik bij vrienden op bezoek. Hun zoon was ook aanwezig. Hij was opgeroepen als reservist, maar is nu weer thuis. Hij vertelde me dat hij het sinds 7 oktober niet meer zo goed weet. Dat de toestand uitzichtloos voelt en dat het conflict alleen maar groter en erger lijkt te worden. Dat hij zich machteloos voelt, omdat hij zo weinig kan doen.
Dat het in handen is van grotere machten. Daarom heeft hij twee dingen voor zichzelf besloten. Ten eerste dat hij vanaf nu regelmatig een bezoek wil brengen aan eenzame mensen. “Want, Joanne, sinds de oorlog zijn er veel ouderen die hun huis niet meer uit durven gaan. Velen van hen hebben ook kinderen en/of kleinkinderen in het leger en maken zich ongerust.” En ten tweede dat het in deze tijd des te belangrijker is om vrede te hebben met familie en vrienden, mensen die dichtbij en wat verder staan. Ik ben dankbaar dat hij me hierop wees. Ik heb het zelf ook opgepakt.
Als we allemaal (opnieuw) vrede sluiten met in elk geval één persoon in onze omgeving, kan dat wellicht een golf van mooie gevoelens teweegbrengen.
In de grote, zware rivier waarin we nu leven, is dat een mooi voornemen.
En nu ik het toch over water heb. De afgelopen dagen heeft het ongelofelijk veel geregend. Goed voor het land. Goed voor onze avocado- en bananenplantages die in rivieren zijn veranderd.
Tijdens een van deze regendagen besloot ik toch te gaan wandelen. Banjeren door de modder en de plassen met een goede regenjas en kaplaarzen aan, een muts op mijn hoofd. Want ik kom uit Nederland en dan moet je tegen een stootje kunnen.
Maar halverwege mijn stoere tocht begon het onwaarschijnlijk hard te regenen. Terwijl ook de zon heel even scheen. Toen ik achteromkeek, zag ik een prachtige regenboog. Als snel volgde er een tweede overheen, die reikte tot aan Libanon. Over de berg …
Was het een teken? Laten we blijven hopen en bidden!
Lieve groet en een shabbat met veel shalom, Joanne
