Joanne’s blog 25

Lieve allemaal,

Vandaag schijnt de zon. De hemel is blauw, en ook al is het nog maar elf uur ’s morgens, het is al twintig graden.

Alle reden om vrolijk te zijn, om misschien even in de zon te gaan zitten, maar het lukt me niet. Ik voel me niet blij. En ik vind het moeilijk om alle gevoelens die er zijn te combineren.

Ik was al vroeg op pad.

En ik ergerde me plotseling aan van alles. Terwijl ik dat, na al die jaren dat ik hier woon, eigenlijk allang niet meer doe en normaal gesproken gewoon geniet van die gekke, leuke Midden-Oosten-mentaliteit.

Zoals het gedrag op de weg. Ik werd een paar keer van links en rechts en naar het leek zelfs van boven ingehaald. Ik hoorde mezelf allerlei boze woorden zeggen.

Wat later stond ik in een file en om mij heen klonk veel getoeter, terwijl ik het ook niet kon helpen dat we niet sneller vooruitgingen. Ik kon me maar net beheersen om niet uit te stappen.

In de supermarkt wilde ik koekjes kopen en zei een man die naast me stond iets in het Arabisch tegen me. Toen hij zag dat ik het niet begreep, herhaalde hij het nog een keer in het Ivriet: ‘Waarom koop je die? Deze koekjes zijn veel goedkoper?’

Op een gewone dag zou ik dit geweldig vinden en geroerd zijn door zijn oplettendheid, maar nu dacht ik: waar bemoei je je mee? En ik ging met hem in discussie, wat me helemaal niets opleverde. Want we werden het niet eens, ook en vooral omdat ik hem geen gelijk wilde geven.

Op de weg terug begon mijn alarm-app te piepen … opnieuw alarmen hier in het noorden.

Dan krijg ik een berichtje: een zoon van een achterneef van me is zwaargewond geraakt in Gaza. Hij is paramedicus in het leger. Plots komt het nog dichterbij.

Als ik internet open voor het nieuws, kijken vier mooie, vrolijke mannenhoofden me aan. Zij ‘sieren’ het artikel dat laat weten dat er weer vier soldaten zijn gesneuveld in Gaza. Het is intens verdrietig.

Als ik even later naar buiten loop om iets in de afvalbak te gooien, hoor ik in de lucht de vliegtuigen die richting Libanon vliegen. Het blijft onrustig hier aan de grens.

Dan pak ik mijn boodschappen uit. Bij het plastic bakje gevuld met knalrode, heerlijk geurende, kleine cherrytomaatjes moet ik denken aan het zuiden, aan Ramat HaNegev. Zo vaak schreef ik erover voor het JNF. Maar zelfs het verhaal van de tomaatjes is na 7 oktober anders geworden. Ze worden op dit moment niet geplukt door de plaatselijke boeren, maar onder anderen door vrijwilligers uit Nederland.

Ik kijk weer even naar de blauwe hemel en voel, zelfs door het raam, de warme zon.

Lieve groet en een shabbat met heel veel shalom, Joanne