Donderdag, 12 oktober 2023
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Het leven hier in Israël staat op zijn kop. Sinds het weekend is niets meer vanzelfsprekend. Op de wegen is het opvallend leeg. Het enige dat je ziet zijn legervoertuigen en veel politie. En ook dat die nu op cruciale plekken staan geparkeerd.
Net ging ik even een boodschap doen buiten het dorp waar ik woon. Toen ik de winkel uitkwam, zag ik een vrouw die afscheid nam van haar vriend. In legerkleding. Normaal zou zo’n tafereel me niet opvallen. Nu dacht ik: Laat hem veilig terugkeren! Toen hij was weggereden, liep ik naar de voor mij onbekende vrouw toe en gaf haar een stevige knuffel.
In de normaal zo goedgeorganiseerde winkel was het een puinhoop. In de gangen stond onuitgepakte voorraad en het personeel dat ik – hoewel ik er wekelijks kom – niet kende, was totaal onervaren. Het was duidelijk dat de bekende gezichten opgeroepen waren als reservisten. Dit soort situaties tref je aan in het hele land. Ook bijvoorbeeld boerenbedrijven moeten nu nieuw personeel aantrekken om de koeien te melken. Vrijwel iedere Israëlische man van onder de vijfenveertig jaar is ons land aan het verdedigen.
Ook al woon ik in het noorden en is het hier relatief rustig, de machteloosheid, het niet-begrijpen, het verdriet en ook de boosheid zijn groot. Het is bijzonder om mee te maken hoe mijn lichaam gelijk op zo’n bijna niet te omschrijven stress reageert. Ik slaap slecht, eet minder en voel me continu down.
Hoe erg moet het dan wel niet zijn voor de mensen in het zuiden? Het is onmogelijk om me in hun situatie te verplaatsen. De psychische druk moet onnoemelijk groot zijn, voor jong en oud. Er is daar zo ongelofelijk veel leed! Goede opvang en begeleiding, zoals die het JNF nu financieel gaan ondersteunen in het Sderot Trauma Centrum, is van groot belang, voor nu en de toekomst.
Een warme groet vanuit een verward Israël, Joanne
