Joanne’s blog 6

Lieve allemaal,

Terwijl ik aan alle kanten bombardementen hoor – soms inkomend, vaker uitgaand – weer even een bericht.

Aanstaande shabbat is die afschuwelijke 7 oktober alweer drie weken geleden. Aan reacties van bekenden en onbekenden uit Nederland, merk ik dat de aandacht alweer wat verslapt. Dat de situatie in Israël alweer bijna oud nieuws lijkt, omdat de media er minder over schrijven en er zoveel andere belangrijke dingen gebeuren. Maar dat is allesbehalve waar.
Het land is nog steeds in shock. Iedereen die ik spreek of zie kan het nog steeds niet geloven.

Veel scholen zijn dicht, en jongeren krijgen veelal les via Zoom. Ook zijn een groot aantal bedrijven nog gesloten. Toch proberen we hier, tussen alle ellende door, ons leven weer wat op te pakken.

Zoals het jonge stel op een foto die nu voor me ligt. Beiden zitten ze in het leger. Hun trouwdag stond al lang gepland. Feestvieren lukt niet, omdat ze het land moeten verdedigen. Geen mooie witte jurk, maar o, wat zien ze er gelukkig uit. Laat ze gezond blijven.

Gisteren was ik even naar de kapper in ons dorp. Dat is eigenlijk heel raar. Oorlog en naar de kapper gaan. Het klopt niet, zeker niet als ik het zo schrijf. Maar de salon zat vol. Ik was niet de enige. Er was een moeder met een kind, er zaten twee moeders van wie kinderen in het leger dienden, en er was een oma die vertelde dat haar kleindochter in het zuiden was en daar als vrijwilliger hielp.

Ze bespraken met elkaar hoe ze jonge kinderen konden beschermen tegen de toestand in het land, hoe ze ervoor konden zorgen dat die er geen trauma aan zouden overhouden. Ik hoorde ze zeggen: ‘Geen televisie en computer aan. Wel tekenen, schilderen en puzzels leggen.’ Een van de moeders maakte zich terecht zorgen om haar kind aan het zuidelijke front. ‘Ik moest even wat afleiding hebben,  en die kan ik gelukkig vinden bij de kapper’, zei ze. Er was grote verontwaardiging over een hondenfokker die zijn puppy’s voor heel veel geld op internet aanbood, terwijl ‘de dierenasielen in het hele land vol zitten met honden en katten uit het zuiden.’ Hun baasjes zijn er niet meer en hun huizen zijn vernield.

Ondertussen hoor ik nog steeds de ‘boemiem’, zoals de bombardementen in het Ivriet worden genoemd, om me heen. Dan komt er een foto binnen, vanmorgen genomen, van het JNF waterreservoir in mijn dorp. Flamingo’s, ooievaars en ibissen – drie totaal verschillende soorten vogels, gemoedelijk bij elkaar. Waarom is dit in de mensenwereld niet mogelijk?

Lieve groet, vast een shabbat met heel veel shalom, Joanne