Joanne’s blog 23

Lieve allemaal,

2023 is bijna voorbij. Een jaar waarin veel is gebeurd, maar het enige dat bij mij is ‘blijven hangen’, en het zal bij jullie net zo zijn, is 7 oktober.

Inmiddels zijn we vele weken verder. Te veel slachtoffers. Te veel verdriet. Gevoelens van onmacht, het niet kunnen begrijpen en toch weten dat we verder moeten. Dat is de sfeer in het land. Want er is geen keus. Maar onrust is er wel!

Een paar dagen geleden was ik een kopje thee aan het drinken in het cafeetje in ons dorp, en ik was niet de enige bezoeker. Ik raakte in gesprek met een paar moeders die zich enorm zorgen maakten om hun jonge kroost. School en thuis proberen de afgrijselijkheden van de oorlog zo ver mogelijk bij hen weg te houden, maar de voelhorens van de jongeren zijn scherp en natuurlijk weten ze dat er iets aan de hand is. Al is het alleen maar door de alarmen en de boemiem van de raketten. En o, wat hebben ze er last van. Hoofd- en buikpijnen en concentratieproblemen. Een van de moeders vertelde: “Het maakt niet uit waar we naartoe gaan, of het nu een speeltuin is, naar de tandarts of naar de supermarkt, het eerste wat mijn zevenjarige dochter wil weten als we binnen zijn, is waar de schuilkelder is. Dan is ze pas rustig.” Een ander vertelde: “Onze kinderen wilden het afgelopen weekend heel graag naar het strand. We hadden net alles ingepakt, inclusief lekkere broodjes, toen het alarm ging. Toen kon alles weer worden uitgepakt, en hebben we het maar gezellig voor ze gemaakt in onze schuilkelderkamer.” Weer een andere moeder vertelde dat al haar drie kinderen – vier, zes en acht jaar oud – last hebben van obstipatie. “Rustig op de wc zitten kunnen ze niet. Ze zijn te bang dat het alarm afgaat en dat ze dan niet op tijd in de schuilkelder zullen zijn.” Een aantal vaders zat in het leger. In het zuiden. “Het is bijna niet uit te leggen aan onze kinderen, want ik wil niet dat ze zich zorgen maken. Maar ze voelen dat ik superonrustig ben”, vertelde nog een andere moeder terwijl de tranen over haar wangen liepen.

Credit: Julian Lennon

Nog niet bij alle scholen hier in het noorden zijn schuilkelders ingericht, begreep ik van de vrouwen. Ook dat was zorgelijk. Daarom hield een aantal moeders hun kinderen bewust thuis. Sommige scholen spelen daarop in door bepaalde lessen via de Zoom te geven.

Nadat ik had afgerekend en de vrouwen sterkte had gewenst, liep ik terug naar mijn huis. Toen ging de telefoon. Ofer Matan, de woordvoerder van de Hand in Hand School voor Joodse en Arabische kinderen in Israël. Ik had hem eerder deze week gebeld om te vragen hoe het gaat. “Het gaat goed”, vertelde hij. “Onze scholen zijn gewoon open en, zoals we dat altijd doen, praten we over wat er nu gaande is in Israël. En we hebben Chanoeka en Kerstmis, zoals ieder jaar, samen gevierd. Elkaar respecteren is ons geheime wapen!’ ”

Dit lijkt me een mooie zin om mijn laatste blog van 2023 mee af te sluiten.

Laten we hopen en bidden voor onze soldaten, de gegijzelden en iedereen die geraakt is door deze afschuwelijke oorlog.

Shalom, shalom, shalom en een goed en vredig 2024,

Lieve groet, Joanne