Joanne’s blog 93

Ik schreef dit blog vóór het staakt-het-vuren. Nu heerst er een voorzichtige rust, waaraan we allemaal nog moeten wennen.

Lieve allemaal,

Sinds 7 oktober 2023 is Israël in oorlog. En ja, we hebben het in alle hevigheid meegemaakt: raketaanvallen, luchtalarmen, angstige momenten die ons dagen en nachten in hun greep hielden. Maar nu… voelt het zwaarder. Anders. Sinds de inval in Iran alweer bijna twee weken geleden hangt er een nieuwe spanning in de lucht. Het voelt sterker.

Misschien omdat we moe zijn. Moe van de constante dreiging. Moe van de zorgen om onze soldaten. Moe van de slapeloze nachten, waarin we steeds weer worden gewekt door sirenes. Moe van de onzekerheid over de dag van morgen. En moe van het verdriet om de mensen die nog altijd worden vastgehouden in Gaza. Die zorg laat ons niet los.

Wandelen tussen de avocado- en bananenbomen? Dat zit er even niet in. Mijn ‘elfschuilkeldertocht’ is terug. Een term die ik vorig jaar zelf verzon. Net als anderen in het dorp loop ik van schuilkelder naar schuilkelder.

Nieuwe huizen hebben tegenwoordig een beveiligde kamer, dat is wettelijk verplicht bij nieuwbouw of renovatie. Maar in oudere huizen is die er niet. Dus als het alarm afgaat terwijl ik buiten ben, duik ik een algemene schuilkelder in. Soms op een plek waar ik nog nooit eerder ben geweest.

Zo belandde ik afgelopen week in een schuilkelder waar banken stonden, een televisie en zelfs een koffiezetapparaat. Het voelde huiselijk. En dat is belangrijk, want het is een plek waar je angstige momenten doormaakt. De ruimte vulde zich snel; de schuilkelder bevindt zich in een buurt met veel oudere huizen. En tussen de mensen kwam ook een klein hondje binnen. Hij beefde over zijn hele lijfje. Ik bukte me, aaide hem en probeerde hem gerust te stellen. Dat hielp mij ook. Soms is zorgen voor iets anders het enige wat je op dat moment rustig maakt.

Sinds kort hebben alle openbare schuilkelders wifi. Het klinkt als een klein detail. Maar geloof me: het maakt een wereld van verschil. Even appen met familie, het nieuws kunnen volgen en contact houden. Het is een kleine draad die je verbindt met iets normaals, iets buiten de betonnen muren.

Overdag werk ik thuis. Als het alarm gaat, ren ik naar de dichtstbijzijnde kelder. Aan het eind van de middag ga ik vaak naar een vriend die een beveiligde kamer heeft. En ik ben niet de enige die op weg is van of naar een veilige plaats voor de nacht. ’s Morgens zie ik mensen in pyjama op de fiets, op weg naar huis na weer een nacht bij vrienden. Of gezinnen die de schuilkelders verlaten waarin ze hebben geslapen. Zo begint onze dag hier.

“Het leven gaat door”, wordt er gezegd. En ja, dat doet het. Maar het is een leven dat zich voortdurend aanpast. Een leven tussen muren van beton. Tussen hoop en angst. Tussen het geluid van alarmen en het hollen naar veiligheid.

En toch… blijven we doorgaan. Omdat we moeten. Omdat we willen. Omdat hoop, hoe klein ook, sterker is dan alles wat ons probeert stil te krijgen.

Een shabbat met veel shalom en dat de gegijzelden snel mogen terugkeren.

Liefs, Joanne