Donderdag, 3 juli 2025
Joanne's blog
Lieve allemaal,
De wapenstilstand is langzaam alweer een deel van onze dagelijkse realiteit. Van buitenaf lijkt alles misschien terug naar normaal. De kinderen zijn weer naar school, de cafés zijn open, het verkeer stroomt en men is weer aan het werk. Maar vanbinnen begint het nu pas écht, en dat hoor ik van iedereen om me heen. De angst. De vermoeidheid. De somberheid. Ik merk het zelf ook. Alsof ik pas nu voel wat er allemaal gebeurd is. Tijdens de enorme dreiging, zoals we die twee weken lang hebben gekend in de oorlog met Iran, leefde ik als op de automatische piloot. Mijn lichaam schakelde over op een overlevingsstand. Adrenaline en cortisol deden hun werk. Klaar om te vluchten, te zorgen en te handelen. Alles draaide om dóórgaan. En nu, nu de dreiging even verdwenen lijkt, gebeurt er van alles.
Het is een bekend psychologisch verschijnsel. Ik las erover in een artikel dat een vriend me stuurde. Het is geschreven door Itamar Pascal, senior klinisch psycholoog en directeur van het Tel Aviv Instituut voor Psychotherapie. Pas als de noodsituatie voorbij is, stort het systeem van lichaam en geest langzaam in. Je hoofd krijgt de ruimte om te verwerken, en dan komen de beelden, de herinneringen en de zorgen. Het voelt alsof je breekt, juist nu het even “voorbij” is. Dit is, aldus Pascal, een menselijke reactie op een onmenselijke situatie. Er is moeheid, zonder echt te begrijpen waarom. Emotie zonder aanleiding. Geluiden lijken harder binnen te komen. Tegelijkertijd is er een soort verdoving, alsof je vanaf een afstand toekijkt.
Het is dus belangrijk om lief voor elkaar te zijn. En dat gebeurt. Bij mijn groenteman gaven ze de eerste dag na het staakt-het-vuren met Iran extra korting. En bij de kantoorboekwinkel kocht ik diezelfde dag iets en kreeg ik toen ik afrekende een cadeautje. De jongen bij de kassa zei: “Juist vandaag.” Vervolgens gaf hij me een agenda 2024-2025. Op mijn: “Maar die agenda heeft toch iedereen, het jaar is alweer bijna om?”, keek hij me lachend aan en zei: “Je hebt gelijk. Maar we hebben nog even. Dat het vrede mag blijven. Omein.”
Een shabbat met veel shalom en dat de gegijzelden snel mogen terugkeren.
Liefs, Joanne
