Donderdag, 5 juni 2025
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Afgelopen zondagmiddag, aan de vooravond van Sjawoe’ot, sprak ik een vriendin uit Nirim, een kibboets gelegen aan de grens met Gaza. Na meer dan een jaar evacuatie is zij voorzichtig aan teruggekeerd naar haar dorp. De tekenen van oorlog zijn er echter nog dagelijks voelbaar. Net voor ons gesprek waren er nog twee raketinslagen. Een gericht op haar kibboets en een in een naburig dorp. En toch was ze druk bezig met de voorbereidingen voor de traditionele Sjawoe’ot viering.
“We zijn intensief aan het repeteren en bereiden ons voor om morgen Sjawoe’ot te vieren in de velden van Nirim”, vertelde ze me. “Het contrast kan haast niet groter. In een gebied waar het gevaar continu op de loer ligt, vlechten we bloemen, versieren we tractoren en oogsten we de eerste vruchten om het leven te vieren. Onze gastenlijst is kleiner dan in andere jaren. Velen zijn bang om hier naar toe te komen, en dat is begrijpelijk. Sinds 7 oktober 2023 is niets meer vanzelfsprekend. Toch is er juist nu kracht te vinden in samenzijn. Voor wie kan en durft, biedt de viering een houvast. Een moment van verbondenheid, van hoop. Het dansen, de rituele optocht van tractoren, ze zijn allemaal een stille daad van verzet tegen angst en wanhoop. En te midden van de festiviteiten is er ruimte voor verdriet: de gegijzelden worden niet vergeten. Ze leven voort in onze harten, onze gebeden en onze woorden.”
Ook in mijn eigen dorp werd Sjawoe’ot gevierd, zoals overal in het land. Wat opvalt is dat waar je ook kijkt, de gele kleur van de campagne voor de vrijlating van de gegijzelden zichtbaar is. Geel als herinnering, hoop en protest.
En de dag na Sjawoe’ot schrijft mijn vriendin op haar Facebook pagina:
… Hoe eenvoudig en vanzelfsprekend klinkt het: Sjawoe’ot vieren. Voor het eerst sinds die afschuwelijke shabbat vierden we dit feest van de oogst weer op onze eigen plek. Het zijn de vroege kiemen van het gevoel van wedergeboorte waar we zo naar verlangen. Tussen het verhaal dat wás en dat wat nog geschreven moet worden, zijn er nog teveel van onze broeders en zusters die nog steeds gevangenzitten. We blijven hun terugkeer eisen. Alleen dan kunnen we weer zuivere lucht inademen en écht vreugde voelen over de oogst die we hier samen tot stand hebben gebracht. Betere dagen zullen komen…
Sjawoe’ot vieren in deze tijd is meer dan een feest. Het is een daad van moed. Een keuze om te leven.
Ik wens jullie een shabbat met veel shalom, met in onze harten de 56 gegijzelden.
Liefs, Joanne
