Donderdag, 6 maart 2025
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Een paar dagen Nederland is altijd fijn. Maar sinds 7 oktober 2023 is er veel veranderd. En dat raakt me en maakt me verdrietig. Vooral met onbekenden waren er tijdens dit bezoek gesprekken die ik liever uit de weg was gegaan. Zodra iemand hoorde dat ik in Israël woonde, voelde ik dat ik in de verdediging werd gedwongen.
In hun gedachten en redeneringen gaan ze vaak terug naar 1948, de oprichting van de staat. Zo werd mij meermaals met absolute zekerheid gezegd dat die beslissing toen al een foute was geweest. Ik ben op dit gebied niet assertief genoeg, en ging bij de eerste gesprekken meteen in discussie. In de volle overtuiging dat ik in staat zou zijn de ander uit te leggen hoe het precies is gegaan en vooral waarom. Maar ik realiseerde me al snel dat dit onmogelijk was.
Ik wil hier wel even een kanttekening bij maken. Ik zal nooit iemand een mening opleggen, en zeker niet de mijne. Wat ik wel verwacht, is dat er een nuance wordt aangebracht. Dat er wordt begrepen dat niets zwart-wit is en dat er juist heel veel kleuren grijs zijn als je het hebt over het Midden-Oosten. Dat het daarbij vooral belangrijk is om het grote geheel te zien.
Ook dat we eigenlijk zo ongelofelijk weinig weten van wat er echt aan de hand is. De mensen die ik ontmoette, halen hun kennis veelal uit de media. Zij kijken naar het nieuws en lezen kranten. En nemen helaas aan dat alles wat daarin staat of wordt beweerd de waarheid is.
Door iemand werd ik er zelfs van beschuldigd dat ik medeplichtig ben aan de toestand in Gaza omdat ik in Israël woon.
Deze volslagen absurde opmerking opende wel mijn ogen. Dat was het moment dat ik het ging omdraaien en reageerde met: “Dat betekent dan ook dat jij medeplichtig bent aan het beleid van de Nederlandse regering.” Er volgde een lange stilte. En toen kwam er een wat onhandige opmerking: “Ja, maar dat is iets anders.”
Ik wens ons allen een shabbat met veel shalom. Blijf elkaar stevig vasthouden!
Liefs,
Joanne
