Joanne’s blog 68

Lieve allemaal,

Steeds als ik ons dorp verlaat om boodschappen te doen, word ik herinnerd aan de raketinslagen van weken geleden. Die verbrandden een groot gedeelte van ons JNF bos. En ook het groen en de bomen bij de ingang. Alles is bruin en zwart. Heel treurig om te zien. Maar vandaag reed ik er weer langs en zag ik wat groen op de aarde tussen de verbrande bomen. “Onkruid” ging door mijn hoofd. Van Dale beschrijft “onkruid” als: “ongewenste plant(en) tussen gekweekte gewassen”. Ooit leerde ik van een JNF boswachter die ik interviewde dat onkruid niet bestaat. “Het is onderdeel van de natuur. Als je het uittrekt, beschadig je het natuurlijke evenwicht onder de grond, wat juist weer zo belangrijk is voor wat er boven de grond groeit”, vertelde hij me toen. Sindsdien is onkruid heilig voor mij, en beschouw ik het als iets bijzonders.

Hoe donker de dagen ook zijn – en het lijkt wel alsof het nooit meer goed komt – er zijn altijd voorzichtige sprankjes hoop. Zoals dit groene, net ontluikende onkruid bij de ingang van ons bos. Of de geitenhoeder die ik op de weg zag. Hij is weer terug. En ook zijn er tijdens mijn dagelijkse ochtendwandelingen de vogels die ik weer zachtjes hoor fluiten, jakhalzen die ik langs zie snellen en een molshoop die ik zie bewegen. Het is heerlijk om weer in de natuur te kunnen lopen en iets van vrijheid op te snuiven. Maar het blijft heel, heel voorzichtig. De kinderen van ons dorp spelen weer buiten, maar dicht in de buurt van beveiligde ruimtes. En bij ieder bekend en onbekend geluid schrik ik nog op, en ik ben niet de enige. Ondertussen is het hier kouder aan het worden. Ook al is de hemel blauw en doet de zon zijn best, het is bibberen. En ’s nachts wordt het zelfs koud, niet meer dan twee graden.

Iemand wenste mij afgelopen week al “de vrede van Kerst” toe. Ik maak er graag van: ik wens de gegijzelden de vrede van het licht toe. Mogen ze spoedig worden vrijgelaten.

Een shabbat met veel shalom, Joanne