Donderdag, 28 november 2024
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Afgelopen week. Een vriendin van me, die vlak bij me woont, moet voor een kleine ingreep in haar mond naar het ziekenhuis in Naharia. Het is zo’n tien minuten rijden met de auto, en ze vraagt mij om haar te brengen en daar ook op haar te wachten. “Voor het eerst van mijn leven ben ik banger voor de reis ernaartoe dan voor de tandarts”, appt ze me. Omdat er hier op ieder willekeurig moment van de dag raket- en droneaanvallen zijn, is dat geen gekke gedachte.
We besluiten ruim van tevoren te vertrekken. Ik betrap me erop dat ik veel harder rijd dan normaal. Alsof er dan minder kans is op een alarm. Het geeft me het gevoel dat ik zo de situatie wat onder controle kan houden. De buitenparkeerplaats van het ziekenhuis staat vol, dus rijd ik de overdekte garage in. Die is gemaakt van zwaar beton. Nu zijn we in ieder geval veilig, gaat door mijn hoofd. Pas bijna bovenin, op de vierde etage vind ik een leeg plekje. Ik parkeer, we stappen uit en lopen richting de lift als plots de waarschuwing alarm-app op mijn telefoon afgaat. Tegelijkertijd horen we buiten sirenes en enkele harde knallen. We realiseren ons beiden dat de lift nu geen goed idee is en hollen naar de nooduitgang, waar we in het trapportaal blijven staan tot het weer rustig is.
Wat later, in de wachtkamer, krijg ik een berichtje van een andere vriendin. Ze was afgelopen week in Kfar Aza, een van de meest getroffen dorpen langs het grensgebied. “Toen ik daar stond, kwam de heftigheid van 7 oktober heel confronterend binnen. De huizen of overblijfselen ervan staan er nog. Onaangeroerd. In alle afschuwelijkheid vertellen zij het verhaal. Zonder woorden. Het was alsof ik door een vloedgolf werd getroffen. 7 oktober is niet voorbij. We bestrijden het kwaad in elke ademhaling, elke stap die we zetten. Onze vijanden van dichtbij en ver weg begrijpen niet dat ze ons nooit zullen kunnen verslaan. Dit is ons huis, en dat zal het blijven voor komende generaties. We blijven en gaan niet weg.’
Ik weet niet goed wat ik haar moet antwoorden, en stuur een hartje. Twee uur later rijden we terug naar ons dorp. Ik rijd weer veel te hard, omdat ik ieder moment een alarm verwacht. Het blijft rustig, tot ik thuis ben. Maar als ik mijn huisdeur opendoe, begint het weer. Overal gaan de sirenes af en ik hol naar de schuilkelder.
Shabbat met heel veel shalom, Joanne
