Joanne’s blog 64

Lieve allemaal,

Hoe raar kan het lopen.

Al meer dan een jaar is het schuilkelder in en uit. De laatste maanden is het aantal raketten en vooral drones dat uit Libanon op het noorden wordt afgeschoten verergerd. Dat betekent dat dus ook het aantal alarmen is toegenomen.

Hollen naar en schuilen in de schuilkelder – het is iets wat we, hier in het gehele noorden, nu vaak een paar keer per dag doen. En zoals ik al eerder schreef: ik schuil meestal in de algemene schuilkelder vlak bij mijn huis.

Onze hele buurt komt daar. Oud en jong. En je hoort er een mengelmoes van Ivriet en Russisch. Ik ben in de loop der tijd aan al deze mensen gehecht geraakt, al had ik dat niet meteen zo in de gaten.

Maar een paar dagen geleden realiseerde ik me dat plotseling. Opnieuw ging het alarm af. Deze keer was ik echter niet thuis, maar even bij de kapper in ons dorp. We holden met zijn allen naar de algemene schuilkelder die zich het dichtst in de buurt bevond. Het was er behoorlijk vol en de meeste mensen kende ik wel, maar toch voelde ik me op de een of andere manier eenzaam, verward en totaal ontheemd.

Een uur later was ik weer thuis en ging – helaas – het alarm alweer af. Wat  was ik blij dat ik toen weer naar mijn eigen vertrouwde plek kon hollen. Hoe ironisch het ook klinkt, ik was zo blij om mijn schuilkeldervrienden weer te zien. Zij zijn een belangrijk onderdeel van mijn veilige plek geworden. Dit keer was er ook een aantal tuinmannen bij, die afkomstig waren uit een van de Arabische dorpen om ons heen. Toen het alarm ging, waren ze nog met machines bezig, waardoor ze de sirenes niet hoorden. Ik gilde naar hen en probeerde hard te fluiten. Maar het werkte allemaal niet. Daarom besloot ik  met mijn armen te gaan zwaaien. Dat zagen ze gelukkig.

En daar zaten we dan met zijn allen … in mijn veilige haven …  waar deze keer een mengelmoes van Ivriet, Russisch en Arabisch klonk.

Shabbat met heel veel shalom, Joanne