Donderdag, 26 september 2024
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Terwijl de straaljagers al dagenlang laag overvliegen en het overal in het land enorm onrustig is met raket- en drone-inslagen, ver weg en ook heel dichtbij, beleefde ik afgelopen vrijdag een bijzonder moment.
Misschien zou dat het niet zijn geweest op een ‘gewone’ dag, maar te midden van een oorlog, met alle spanningen die daarmee gepaard gaan, is alles anders en lijkt niets meer gewoon.
Ik was vrijdag bij een vriend op bezoek die vlak bij me woont. Voor een kopje thee met verse kruiden uit zijn tuin. Buiten was een man uit het Arabische buurdorp aan het werk om een lekkage aan de mamad te verhelpen. Dit is het Israëlische woord voor schuilkamer; een ruimte van zwaar gewapend beton, met stalen toegangsdeuren met versterkte sloten, die beschermt tegen raketaanvallen. Sinds 1992 is zo’n kamer verplicht bij het bouwen van een nieuw huis. Mijn vriend gebruikt deze ruimte als zijn slaapkamer.
De vakman had zijn zoon en een maat meegenomen om hem te helpen. Ik zat in de huiskamer, die uitkijkt op de patio, toen er werd aangeklopt. Of het goed was dat ze hun middaggebed op de binnenplaats zouden doen. Natuurlijk was dat goed. Uit beleefdheid deed ik het gordijn wat dicht, zodat zij in alle rust hun gang konden gaan. Ik zag nog net dat ze knielden.
Op dat moment flitste er door mijn hoofd: kon de wereld dit maar zien.
In het noordelijke gedeelte van Israël, waar ik woon te midden van de Arabieren en de Druzen, koester ik de harmonie en het respect dat er is, voor en met elkaar. Juist in deze voor ons allen zo afschuwelijk roerige tijden.
Toen ik die avond de wekelijkse dienst bijwoonde in de synagoge van ons dorp, en we, zoals dat de gewoonte is in onze gemeente, afsloten met het gezamenlijk zingen van het Adom Olam – אֲדוֹן עוֹלָם, ‘Eeuwige Heer’ of ‘Koning van het Universum’, veranderde ik de woorden stilletjes in mijn hoofd: laat er vrede komen. We hebben het zo hard nodig.
Een shabbat met veel shalom, liefs, Joanne
