Joanne’s blog 108

Lieve allemaal,

De levende gegijzelden zijn terug. Van de vermoorde gegijzelden zijn er nog dertien in Gaza. Het is afwachten wanneer zij terugkomen. Het woord ‘terugkomen’ voelt onnatuurlijk in deze context: alsof we het hebben over iets alledaags, alsof het gaat om voorwerpen die terugkomen. Terwijl het gaat om levens die op brute wijze werden beëindigd.

De ene begrafenis na de andere vond de afgelopen dagen plaats. Eindelijk kregen zij een plek om te rusten. Eindelijk thuis.

Ik betrap mezelf erop dat ik niet kan stoppen met kijken naar hun foto’s. Alsof ik het aan hen verplicht ben om hun gezichten te blijven zien, hun verhalen te blijven lezen.

Het waren prachtige mensen die niets fout hebben gedaan. Mensen die leefden, lachten en liefhadden. En die op die ene vreselijke dag op de verkeerde plek waren. Mensen met dromen en met een toekomst voor zich. Mensen die nu worden herinnerd door geliefden die hun leven weer moeten oppakken. Een moeder, een vader, een partner, een kind. Zij moeten verder, hoe onmogelijk dat ook voelt.

De gegijzelden waren geen mensen die ooit bekend wilden worden. Ze wilden genieten van het leven, van familie en vrienden, van gewone dagen vol kleine en grote geluksmomenten. Maar door de gruwel werden ze juist wél bekend. Hun foto’s gingen de hele wereld over, zodat we hen niet zouden vergeten.

Bij de begrafenis van Tamir Adar sprak zijn moeder, Yael. Ze vertelde hem dat hij eindelijk thuis was. “… op het gras waar je ooit speelde, bij de boom waar je in klom, tegenover het huis waar je ter wereld kwam, vlak bij de paden waar je leerde lopen en fietsen, op de plek waar je lachte, rende en het leven vierde…”

Laten we hen blijven zien.
Laten we blijven vertellen wie ze waren.
Opdat niemand ooit wordt vergeten.

Sjabbat sjalom en moge de gegijzelden die nog worden vastgehouden spoedig veilig naar huis terugkeren.

Joanne