Dinsdag, 8 september 2020
Nieuwe bewoners in de Arava: 'Het is hier magisch, de bergen, de stilte'
Eden en Yehonatan Hazani Zion wonen sinds een maand in Tsofar, een van de zeven dorpen in de Arava. Beiden zijn geboren en getogen in Jeruzalem en hebben Nederlandse wortels.
De moeder van Eden kwam in 1973 naar Israël en de grootvader van Yehonatan in 1930. Hij was een van de oprichters van kibboets Ein HaNaziv in de Beth Shean vallei. Eden is opgegroeid met speculaas, hagelslag en Nederlandse liedjes. Ze spreekt een heel klein beetje Nederlands. Ze zijn net terug in Israël na een paar jaar in Amerika te hebben gewoond, waar Yehonatan werkte voor het Joodse Agentschap (The Jewish Agency). ‘Omdat de situatie in Amerika, vanwege het coronavirus, heel slecht is, besloten we dat het tijd werd terug te keren naar Israël. In de Arava wonen stond op ons verlanglijstje. Toen Yehonatan nog in het leger diende, was hij daar gestationeerd. Hij werd verliefd op de stilte, de prachtige natuur, de eindeloze uitzichten. Vaak gingen we terug om te wandelen, het is hier zo vredig en vrij.
Verhuizen naar de Arava
Drie jaar geleden ontmoette Yehonatan een afgevaardigde uit de Arava die met spoed leraren zocht voor het zuiden. Hiermee was het zaadje geplant.
Toen we ons voorbereidden om Amerika te verlaten kwam dit idee weer boven en zeiden we tegen elkaar: “Als we het nu niet doen, doen we het nooit meer.” We zijn blij met ons besluit. Het is hier magisch, de open ruimte, de bergen, de stilte. Wat onze stap extra aantrekkelijk maakt is dat er, mede dankzij het JNF, al een aantal voorzieningen zijn en dat de boeren op allerlei manieren gesteund worden. De mensen hier zijn zo gemotiveerd om er iets moois van te maken en er gebeurt zoveel. Het is een wonder dat hier, midden in de woestijn, zo’n bedrijvigheid is en dat het gelukt is om hier succesvol landbouw te bedrijven.’
De Arava volop in ontwikkeling
De afgelopen jaren investeerde het JNF veel in de Arava. We hielpen bij het ontwikkelen van grond, speciale woestijnkassen, irrigatiesystemen en onderzoek naar welke gewassen het beste gedijen in de extreme omstandigheden van de woestijn.
Vanwege het coronavirus ligt, net zoals in de hele wereld, ook in de Arava het leven wat stil. ‘Bouwplannen zijn tijdelijk uitgesteld, maar de aanvragen om er te wonen zijn overweldigend’, vertelt Noa Zer, directeur Fondsenwerving in de Arava. ‘Vooral veel jonge families zoeken de Arava nu op. Vanwege de rust, de ruimte en de uitdaging.’
De typische Arava-mentaliteit
Yehonatan kon meteen aan de slag als leraar wiskunde op de middelbare school in Sapir en Eden vond werk bij het Arava International Center for Agricultural Training (AICAT), het landbouw-leerinstituut voor studenten uit ontwikkelingslanden. Ze huren tijdelijk een huis in Tzofar “Voorlopig zijn we helemaal blij. We kenden niemand toen we hier kwamen, maar de mensen hier zijn zo vriendelijk en behulpzaam. De een introduceert ons bij de ander, ‘de Arava-stijl’ wordt dat genoemd. Het voelt alsof we hier al jaren wonen. In het begin waren we best wel bezorgd, de Arava is ver van onze familie en vrienden, misschien te ver? Maar ze komen regelmatig op bezoek en eigenlijk valt die afstand wel mee. Er is hier een andere vibe. Iedere avond rijden we met onze jeep de woestijn in om de sterren te bekijken.”
Groei jonge gezinnen
Noa: ‘Vanwege de verwachte toename van het aantal jonge gezinnen in de Arava, van 800 families vandaag de dag naar zo’n 1400 in 2025, wordt er gewerkt aan uitbreiding van allerlei service verlenende projecten. Zo ook uitbreiding van de school in Sapir. De school is gebouwd in de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Op dit moment draait hij op volle toeren en zijn alle klassen gevuld. Door de reguliere doorstroming is dat op dit moment geen probleem. Maar door de natuurlijke groei, de vele jonge gezinnen met meerdere kinderen én de verwachte uitbreiding de komende jaren, is er behoefte aan extra klaslokalen. Om jonge families aan te trekken is het belangrijk hierin te voorzien, want goede scholing is doorslaggevend. We bouwen nu een nieuw gebouw met zes klassen. Dat betekent ruimte voor 35 kinderen per klas (de standaard van het ministerie van opvoeding).
We hebben ook meer leraren nodig, nu en in de toekomst. Ook zij moeten de typische Arava-mentaliteit hebben, want er is maar één school in deze regio. Hierdoor zitten leerlingen van allerlei leerniveaus en met allerlei zorgvragen bij elkaar in de klas. Dat zorgt voor positieve uitdagingen voor de leerkrachten. We zijn heel blij met onze nieuwe leraar Yehonatan en hopen dat hij en Eden zich hier thuis gaan voelen. Dat lijkt er wel op; ze wonen hier pas en voelen zich nu al als twee vissen in het water.’
.../ JNF/ Blog/ Joanne’s blog 107/ Maandag, 6 oktober 2025Joanne's blog Lieve allemaal, Deze week staat in het teken van Soekot, het kleurrijke Loofhuttenfeest, dat rijk is aan tradities en symboliek. Het herinnert ons aan de tijd na de uittocht van het Joodse volk uit Egypte. Veertig jaar trokken de Israëlieten door de woestijn, waarbij… Lees verder Joanne’s blog 107
.../ JNF/ Blog/ Joanne’s blog 106/ Maandag, 29 september 2025Joanne's blog Lieve allemaal, Er is nog steeds een groep klasgenoten uit mijn lagereschooltijd in Blaricum die regelmatig samenkomt en veel contact met elkaar onderhoudt. Afgelopen week kregen we het bericht dat iemand uit deze groep was overleden. Onverwacht. Hij was een markant en bijzonder mens:… Lees verder Joanne’s blog 106
.../ JNF/ Blog/ Joanne’s blog 105/ Donderdag, 18 september 2025Joanne's blog Lieve allemaal, Ik ga met een vriend mee naar het ziekenhuis, hij moet daar zijn voor een controle. De wachtkamer zit vol en gonst van geluiden, zowel in het Ivriet als in het Arabisch. De arts van mijn vriend blijkt een Moslim te zijn,… Lees verder Joanne’s blog 105
.../ JNF/ Blog/ Joanne’s blog 104/ Donderdag, 11 september 2025Joanne's blog Lieve allemaal, Heel vroeg in de morgen, een kalme zee en een zachte lucht. Ik lig al in het heerlijke water. Ik zie hem komen. Heel voorzichtig, stap voor stap, betreedt hij het strand, alsof elke beweging een eerste keer voor hem is, alsof… Lees verder Joanne’s blog 104