Donderdag, 7 augustus 2025
Joanne's blog
Lieve allemaal,
De gesprekken worden harder. De meningen stelliger.
Alsof er nog maar twee kampen zijn: vóór of tégen.
En steeds vaker hoor ik mensen, zelfs mensen die ik bewonder, zeggen:
“We staan niet meer achter Israël.”
Dat raakt me. Het maakt me verdrietig.
Want wie Israël écht kent, weet dat wat er gaande is allesbehalve een zwart-witverhaal is.
Het is oneindig ingewikkeld. Het is pijnlijk.
Maar ook: het is van ons.
Het is familie. En familie laat je niet in de steek.
Ook ik heb geen antwoorden.
Maar Israël is geen abstract idee of politiek statement.
Duizenden jaren droomden we van een eigen land.
Nu is het er. En we gaan niet weg.
Een land met een geschiedenis,
maar ook jong genoeg om zijn toekomst nog te vormen.
Dat maakt het kwetsbaar. En juist daardoor ook krachtig.
Het land maakt fouten, soms grote. Soms heel grote.
En dat doet pijn.
We vallen. We staan op.
En we gaan door. Samen. Met het verdriet van afschuwelijke verliezen, aan alle kanten.
Hier woon ik. In het land van mijn voorouders.
Ik voel me geen minderheid, maar onderdeel van een groter geheel.
Mensen delen hier geschiedenis.
Dat schept een diepe verbondenheid.
En die verbondenheid is er met alle gezindten.
Het land is dynamisch: De energie van de mensen, de kleuren, de geuren en de prachtige natuur.
Er is ruimte voor verschil, al blijft samenleven kwetsbaar.
Zoveel afkomsten, zoveel culturen.
En een enorme rijkdom aan tradities.
Het is niet eenvoudig.
Er is pijn. Verlies. Onrust.
Maar ondanks alles, of misschien wel juist daardoor,
houd ik van Israël.
Niet omdat het perfect is,
maar omdat het écht is.
Omdat het thuis is.
Omdat iedere steen hier een verhaal vertelt.
De periode waarin we zitten is intens.
Pijnlijk. Afschuwelijk.
Ze leidt tot polarisatie in de hele wereld.
Maar we blijven rechtop en we houden elkaar vast. Samen!
Een Shabbat met veel Shalom en dat de gegijzelden spoedig worden vrijgelaten,
Liefs, Joanne
