Donderdag, 31 juli 2025
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Ik moest laatst iets regelen bij de bank. Niet mijn favoriete plek en zeker niet in Israël. Daar bedoel ik verder niets mee, maar het is er wel altijd gedoe en heerlijk ongeregeld, druk en chaotisch. Iedereen denkt altijd dat ze tegelijk aan de beurt zijn. Ook al moet je nummertjes trekken. Voordringen lijkt een favoriete Israëlische hobby. Ik probeer dan ook zo min mogelijk naar de bank te gaan, maar dit keer was er iets wat niet via e-mail of telefoon geregeld kon worden. Dus ik ging.
Tot mijn grote verbazing was het er stil. Er hing een bijna serene rust en dat in deze roerige tijden. Drie loketten waren open, maar bij twee daarvan waren de medewerkers verwikkeld in wat klonk als privételefoongesprekken. Dat moet kunnen, dacht ik, we zijn allemaal mensen.
Bij het enige loket dat daadwerkelijk functioneerde, werd net een vrouw geholpen. Ik sloot netjes aan en wachtte mijn beurt af. Toen liep er een man naar binnen die zich, zonder iets te zeggen, voor mij opstelde.
Normaal ben ik niet zo van het “het is mijn beurt, jij mag niet voordringen”-gedoe, maar het was zo rustig en overzichtelijk, dat het bijna absurd voelde. Dus zei ik er wat van. De man reageerde nauwelijks, maar zwaaide wel met een pasje. Ik voelde een lichte irritatie opkomen.
Even later was de vrouw klaar, en tot mijn verbazing riep het meisje achter het loket niet mij, maar de man met het pasje.
Ik zei: “Sorry, maar ik was echt eerder.” Meteen daarna dacht ik: waar maak ik me eigenlijk druk om?
Terwijl die man in mijn oren stond te hijgen, legde het meisje me rustig uit dat dit een speciaal pasje was. Iedere Israëli van 80 jaar of ouder krijgt er een, waarna je de rest van je leven niet meer in de rij hoeft te staan. Je hoeft er maar even mee te zwaaien en je staat vooraan.
Ik had er nog nooit van gehoord. En ik voelde me dan ook behoorlijk ongemakkelijk. Ik bood de man meteen mijn excuses aan. Hij omhelsde me alsof ik zijn liefste kleindochter was en riep: “Niets aan de hand, het is helemaal goed”, waarna hij vervolgens allerlei woorden prevelde die op een gebed leken.
En terwijl hij geholpen werd, dacht ik: wat een prachtig initiatief en wat goed om soms weer even stilgezet te worden bij je eigen aannames. Enne … ons Israël blijft een bijzonder land.
Een shabbat met veel shalom en dat de gegijzelden snel mogen terugkeren.
Liefs, Joanne
