Joanne’s blog 89

Lieve allemaal,

Een geprivatiseerde kibboets, een klein, hecht dorpje in het noorden van Israël, op zo’n elf kilometer van de grens met Libanon. Dat is waar ik woon. Het is hier groen, vredig en prachtig. De uitgestrekte avocado- en bananengaarden, de frisse ochtendlucht, de rust tijdens mijn dagelijkse ochtendwandelingen, het voelt als een klein paradijs.

Het dorp ligt te midden van Arabische en Druzische gemeenschappen, en ik geniet intens van de rijkdom aan culturen, kleuren, geuren en tradities. Het noorden van Israël wordt niet voor niets “het Toscane van Israël” genoemd. Wie hier rondrijdt, herkent het meteen: glooiende heuvels, pittoreske dorpen en eindeloze boomgaarden.

Dit zou de inleiding van mijn blog zijn geweest… vóór 7 oktober 2023.

Sindsdien is alles anders geworden. De rust is verdwenen. Het groen heeft plaatsgemaakt voor zwartgeblakerde velden door raketinslagen uit Libanon. Het prachtige landschap is veranderd in een trieste, grauwe herinnering aan wat ooit was. Wat blijft, is de diepe liefde voor deze plek en de kracht van de mensen die hier leven.

Na 7 oktober 2023 is het noorden van Israël veranderd in een oorlogsgebied. Tot vijf kilometer van de grens werden zo’n 65.000 bewoners geëvacueerd. De bijna dagelijkse raket- en droneaanvallen lieten hun sporen na: fysieke schade, maar ook diepe psychologische wonden. Ook onze kibboets werd getroffen. Wonder boven wonder waren er alleen enkele lichtgewonden, maar de branden door neerkomende raketten en de constante dreiging hebben nog steeds blijvende impact.

Schuilkelders zijn inmiddels overal zichtbaar: op straat, in winkelcentra, in speeltuinen. Als onderdeel van het JNF wederopbouwplan voor het noorden kon een nieuwe schuilkelderkamer worden gerealiseerd bij een van de kinderdagverblijven in ons dorp.

Afgelopen week mocht ik, namens het JNF, het plakkaat onthullen bij de officiële opening ervan. Geen grote ceremonie, dat zou niet gepast zijn in deze tijd. Maar omringd door peuters van één tot twee jaar oud, die vrolijk hun liedjes zongen, voelde het als een moment van hoop. Een klein lichtpuntje in donkere tijden.

Hoewel het momenteel stil is aan onze kant van de grens, slapen de kinderen ’s middags in deze schuilruimte. Niet omdat het moet, maar zodat ze eraan gewend raken. Zodat het, als het weer nodig is, een bekende en vertrouwde plek is geworden.

Het noorden is niet meer zoals het was. Maar ondanks alles is het hier nog steeds geweldig. Vanwege de mensen, hun veerkracht, de solidariteit en de liefde voor het land, want die zijn onverwoestbaar.

Een shabbat met veel shalom en dat de gegijzelden snel naar huis mogen terugkeren, liefs, Joanne