Donderdag, 24 april 2025
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Het is niet te verzinnen. Een half jaar lang logeerde ik bij een vriend, omdat hij een beveiligde ruimte heeft. Als er dan in de nacht een luchtalarm afging, was ik daar binnen enkele seconden. Dat betekende: geen gehol door een donkere tuin naar de gemeenschappelijke openbare schuilkelder bij mij in de buurt. Maar misschien nog belangrijker: dat ik ’s nachts niet alleen was, gaf me rust. Overigens was ik overdag gewoon op mijn eigen plek.
Vrijwel dagelijks dacht ik: Kom op, ga naar huis. Je redt het wel. Stel je niet aan.
Voor Pesach was ik even terug in Nederland, en afgelopen dinsdag vloog ik weer richting huis. Ik besloot dat het tijd werd weer thuis te gaan slapen. En dat was ook wel weer fijn.
Tot ik ’s morgens om 04.10 uur wakker schrok. Ik kon het eerst niet geloven en dacht dat ik het droomde. Op mijn telefoon ging de alarmapp af en buiten hoorde ik ook de sirenes. Snel trok ik iets aan en rende naar de schuilkelder. Daar zat het al vol. Gezichten die ik sinds tijden niet meer samen op één plek had gezien. Het leven was doorgegaan. Een jong gezin had nu een baby. Er werd nauwelijks gesproken. We zaten daar, in die kleine ruimte, verbonden in stilzwijgen. Alleen het zachte gehuil van de pasgeborene vulde de ruimte.
Van degene die in ons dorp over de beveiliging gaat, kwam al snel het volgende bericht: “Een raket die vanuit Jemen werd afgevuurd, deed waarschuwingssirenes afgaan in Haifa en andere delen van Noord-Israël. Luchtverdedigingssystemen zijn geactiveerd om de raket te onderscheppen.”
Toen volgde het wachten. Tien minuten. Als het stil blijft, mag je de schuilkelder weer uit. Rond half vijf lag ik weer in bed.
Gisterenavond is Jom Hasjoa begonnen. In Israël en in Joodse gemeenschappen wereldwijd staat men stil bij de zes miljoen Joodse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.
Om tien uur vanmorgen klonk in het hele land de sirene. Geen signaal om te vluchten dit keer, maar om te herinneren. Om twee minuten stil te staan bij het onvoorstelbare verdriet van toen. Ook al is het er altijd, in ons allemaal.
Vandaag voelde die stilte zwaarder dan ooit. En belangrijker.
Nooit vergeten. Altijd blijven herinneren.
Shabbat met veel shalom. Liefs, Joanne
