Joanne’s blog 83

Van generatie op generatie

Blijven vertellen.
Over vrijheid – een kostbaar iets.

Lieve allemaal,

Zaterdagavond begint Pesach en is de eerste Seideravond. Een avond van tradities en symbolen, van verhalen vertellen en doorgeven.

Centraal staat de Seiderschotel, waarop elk symbool een diepere betekenis draagt. Het maror, het bittere kruid, herinnert aan de slavernij. Peterselie en radijs symboliseren de lente, terwijl het zoute water de tranen van verdriet weerspiegelt. Het lamsbotje verwijst naar de offers in de Tempel, het ei staat voor rouw en de eeuwige cyclus van het leven. Charoset, een zoet mengsel van appel, rozijnen en amandelen, roept de herinnering op aan het leem waarmee onze voorouders in Egypte moesten bouwen. En natuurlijk de matses – het ongezuurde brood, gebakken in haast, omdat er geen tijd was om het deeg te laten rijzen toen het volk Israël vertrok.

Vanaf 2011 ligt er op mijn Seiderschotel ook een granaatappel. En het verhaal daarover vertel ik ieder jaar. Ik interviewde in dat jaar Rina, de moeder van Guy Hever. Haar zoon verdween op 17 augustus 1997, in legeruniform, van zijn basis. Het laatst werd hij gezien op de Golanhoogten, een kilometer van de Syrische grens. Alle denkbare scenario’s zijn onderzocht, maar tot op de dag van vandaag heeft geen enkele organisatie zijn verdwijning opgeëist. Er is geen spoor van hem. Geen lichaam. Geen antwoorden. Alleen onzekerheid – en een moeder die blijft hopen.

Na ons gesprek gaf Rina me een granaatappel.
“Deze komt van een boom die ooit door Guy is geplant,” zei ze. “Neem hem mee. Vergeet mijn zoon niet.”

Sindsdien ligt de inmiddels uitgedroogde granaatappel op mijn Seiderschotel. Een stille getuige. Een symbool van herinnering.

Net als vorig jaar is Pesach beladen. Aan zoveel tafels ontbreken geliefden. Zoveel stoelen blijven leeg. Zoveel tranen als het zoute water op de Seiderschotel.

En tussen de matses en het maror ligt de granaatappel van Guy.
Een tastbare herinnering aan hem en al die anderen die er bij hadden horen zijn. In onze harten zijn ze aanwezig.

Opdat we nooit vergeten.
Opdat we over hen blijven spreken.
Opdat de gegijzelden snel thuis mogen komen.

Een shabbat met heel veel shalom en Pesach sameach.

Liefs, Joanne