Donderdag, 6 februari 2025
Joanne's blog
Lieve allemaal,
In de veelheid van verdriet, woede en vooral onmacht bij het zien van de beelden van de gegijzelden en het horen van hun verhalen, gaat toch ook het leven door. Ik blijf dat ingewikkeld vinden, maar het is wat het is.
Daarom dit keer een wat ander verhaal. Ik ging boodschappen doen in Naharia. Ik deel het met u, omdat het Israël op zijn leukst is. Naharia ligt in het noorden van het land, aan zee. Het is een stad, maar eigenlijk een klein dorp: iedereen kent iedereen.
Nadat ik mijn auto had geparkeerd, ging ik eerst bij de schoenenwinkel langs. Ik had er onlangs schoenen gekocht die alweer kapot waren, en omdat ik er vaker kom, was het omwisselen geen enkel probleem. Daarnaast had een vriend van me gevraagd of ik wat wilde halen bij de slager, maar hij had ook gehoord dat de slagerij misschien niet meer bestond. Dus ik vroeg aan de eigenaresse van de schoenenwinkel of ze wist of de slager er nog was. Zij heeft nogal een luidruchtige stem, en alsof heel Israël meeluisterde, fluisterde ze dat de winkel van de slager was overgenomen door een ander en dat ze van vrienden van vrienden gehoord had dat het vlees niet meer zo goed was. “Een heel andere kwaliteit en niet te vergelijken.” “O,” fluisterde ik terug, “maar een vriend van me wil alleen dat ik een kippetje voor hem haal.” Nog zachter zei ze toen: “Dat is vast geen probleem, daar kan niet veel verkeerd mee gaan.” Dus ging ik op weg naar de slagerij, die verbouwd was en waar nu een andere naam op de voorgevel prijkte. Maar de kippenafdeling was er nog. Mijn missie was geslaagd.
Buiten deze slagerij staat altijd een stalletje met fruit, dit keer met prachtige, enorm grote aardbeien. Het is daar altijd een komen en gaan van mensen die elkaar allemaal lijken te kennen. De man van het stalletje was bezig met een klant, maar naast hem – bij hem achter het stalletje dus – stond er ook een. Deze vrouw probeerde met groot succes voor te dringen. En af en toe sloeg ze de man amicaal op zijn rug. Net toen hij haar wilde laten afrekenen, stopte er een politieauto naast haar. Ze draaide zich om, vloog bijna de auto in en omhelsde een van de agenten. De man van het stalletje verexcuseerde haar en zei tegen niemand in het bijzonder: “Ach, ze kent die agent, dat is de broer van de zoon van haar zuster.”
De hartelijke begroeting duurde een paar minuten, en toen keerde de vrouw weer terug naar het stalletje. De dame die naast mij stond, vroeg heel beleefd of ze een van de zo aantrekkelijk uitziende aardbeien mocht proeven. “Natuurlijk”, zei de man van het stalletje. Ze nam een hap en zei toen tegen de voordringende vrouw: “Eigenlijk moet ik dit niet doen. Ik zag op de televisie dat te veel fruit eten niet goed is voor de mens.” Waarop de voordringende vrouw riep: “Sinds wanneer geloof jij alles wat je op de televisie ziet?!”
Het was cabaret op zijn best. En, o wat voelde ik me trots. Die knotsgrote aardbeien kwamen uit het zuiden – daar waar het JNF zo actief is. Toen ik eindelijk aan de beurt was, heb ik er veel te veel gekocht. Want fruit eten is super gezond. En de boeren in het zuiden steunen is zo hard nodig.
Onze gedachten zijn en blijven bij de gegijzelden en hun families.
Ik wens u een shabbat met veel shalom,
Joanne
