Joanne’s blog 74

Lieve allemaal,

Overal in het land zie je de gele strikjes en linten die zo symbool zijn geworden voor de gegijzelden. Ook hangen er overal posters met hun foto’s. Op bussen, muren, auto’s, je kan er niet omheen.

Op deze manier omarmen we hen en worden ze niet vergeten. Sinds 19 januari zijn er drie foto’s minder. Romi, Emily en Doron zijn thuis en zijn begonnen aan een lange weg van lichamelijk en geestelijk herstel.

En sinds afgelopen shabbat zijn er weer vier foto’s weggehaald. Ook Liri, Karina, Daniella en Naama zijn terug. Maar Agam Berger, de vijfde soldaat, ontbrak en is vandaag vrijgekomen, samen met Arbel, Gadi, Watchara, Suwannakhan, Pongsak, Surasak en Bannawat.

Agam is een symbool van kracht geworden voor degenen die nog steeds gegijzeld worden in Gaza. Toen de eerste gegijzelden terugkeerden, was hun mooi gevlochten haar iets waar iedereen zich over verwonderden. De bevrijde gevangenen spraken over iemand onder hen die hun haar zorgvuldig had gevlochten voordat ze waren vertrokken. En ook bij de tweede groep viel het op hoe verzorgd hun haar was. De moeder van Agam vertelde aan de Israëlische media dat ze van de vrijgekomen vrouwen gehoord had dat het haar dochter was die het haar van de meisjes vrijgelaten had gevlochten, ook al moest ze zelf achterblijven. Het was haar manier om met liefde en respect afscheid van hen te nemen. Wat een heldin.

Net voordat de eerste gegijzelden werden vrijgelaten, kwam ook het bericht dat nog voor het staakt-het-vuren met Gaza van kracht werd de stoffelijke resten van Oron Shaul waren gevonden tijdens een speciale operatie van het Israëlische leger.

In 2014, tijdens Operation Protective Edge, werden Hadar Goldin en Oron Shaul tijdens een militaire actie door Hamas-terroristen ontvoerd en vermoord. Hun lichamen zijn nooit door Hamas vrijgegeven. Sindsdien vechten hun families om hen naar huis te brengen en ze te kunnen begraven.

Hadar was verloofd en de datum waarop de bruiloft stond gepland, was een maand nadat hij vermoord werd.

In 2018 interviewde ik Lea, de moeder van Hadar. Ik was nerveus voor het gesprek en ik had geen vragen voorbereid. Alles wat ik bedacht, klonk ongevoelig en niet op zijn plaats. Maar Lea had geen vragen nodig. Ze vertelde met een zachte, maar beslissende stem onafgebroken over haar dierbare zoon. Over hoe hij gemist werd. Over zijn talenten. Ze liet zijn schilderijen zien en een aantal door hem geschreven teksten. “Alles deed hij met gevoel, toewijding en veel aandacht; nooit iets ‘zomaar’. Ook in het leger, hij was officier met een speciale vermelding.”

Ze liet me ook een sidoer, een gebedenboek, zien, waar Hadar in potlood opmerkingen in had geschreven. Het hele boek stond er vol mee. Uit een gevoel van eerbied en respect raakte ik even een van de pagina’s aan. Dat verwarde zijn moeder en ze zei me, terecht boos: “Blijf af. Niet doen! Dit is door hem in potlood geschreven, straks verdwijnt het doordat je het hebt aangeraakt.” Ik schaamde me diep en na al die jaren ben ik dat gevoel nog steeds niet kwijtgeraakt.

Het is niet voor te stellen wat de families doormaken. Erover blijven vertellen en schrijven, dat is het enige wat we kunnen doen.

Ik hoop en bid dat behalve de nog gegijzelden, ook Hadar snel wordt gevonden. Zodat zijn ouders, broers, zus, en verloofde kunnen beginnen aan de rouw.

Shabbat met veel shalom, Joanne

PS Het vlechten van Agam Berger is in Israël een symbool geworden voor kracht en liefde. Zoals hier vandaag bij de stewardessen van EL AL.