Dinsdag, 21 januari 2025
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Na een heftige griepweek waarin ik niet naar buiten ben geweest, begin ik eindelijk weer eens aan mijn dagelijkse wandeling. Niet te lang, heb ik van tevoren bedacht. Want de griep heeft mijn uithoudingsvermogen sterk aangetast. Ik heb mijn wandelroutine gemist. Maar hoezeer ik die gemist heb, ontdekt ik pas als ik het bos, het niet-verbrande gedeelte, en de avocado- en bananengaarden inloop.
Het is nog vroeg in de ochtend. De zon komt net op. Er ligt nog een knisperende laag dauw over het groen. Mijn neus ademt de frisse lucht in, het is alsof al mijn reukzintuigen opengaan. Alles lijkt te ruiken. Het vervult me met blijdschap. Mijn ogen kunnen de verschillende soorten groen bijna niet aan. Ik blijf maar denken: heb ik dit nou nooit eerder allemaal gezien? Over mijn hoofd vliegen ibissen. Geruisloos. Ze zorgen voor zwarte, kronkelende lijnen langs de vroege nu al helderblauwe ochtendlucht.
Langzaam begint de dag. De zon wordt sterker. De warmte, maar vooral de energie van de bomen zorgt ervoor dat ik me letterlijk sterker voel worden. Zo vaak heb ik geschreven over de kracht van bossen, over het belang van bomen, maar als je het zelf zo direct meemaakt, ga je het pas echt begrijpen.
Wat het JNF doet, is heel veel meer dan alleen bomen planten. Het is zorgdragen voor de gezondheid van de bevolking. Juist nu. Een getraumatiseerd land, zoveel mensen met zoveel verdriet en pijn. Naar buiten kunnen, door de bossen wandelen, bomen aan kunnen raken, energie opsnuiven, een betere therapie is er bijna niet te bedenken.
Na een kleine drie kwartier wandel ik weer terug. Ik voel me een ander mens.
Het is vandaag ook de dag van de vrijlating van de eerste drie gegijzelden. Laten we hopen dat de anderen nu ook snel zullen volgen. Het heeft al te lang geduurd.
Liefs, Joanne
