Joanne’s blog 72

Lieve allemaal,

Zomaar een avond afgelopen week. Ik lig in bed. Eerst nog wat lezen. Daarna gaat het licht uit en is het de bedoeling dat ik richting dromenland vertrek. Het in slaap komen lukt alleen niet zo goed. Het dondert door mijn hoofd. Vandaag weer vier gesneuvelde soldaten in Gaza en ook een aantal zwaargewonden. De foto’s van de helden zie ik voor mij, ook in het donker. Ze zien er vrolijk en stoer en mooi uit. Jonge mannen met nog een heel leven voor zich.

Ook de berichten vanuit Libanon vullen mijn hoofd. Er is wel een staakt-het-vuren, maar ondertussen zijn er bijna dagelijks schermutselingen tussen het Israëlische leger en Hezbollah. Het blijft verontrustend.

Door mijn open raam hoor ik muziek vanuit het Arabische buurdorp. Het komt uit de grote hal waar bruiloften georganiseerd worden. Ik heb er de afgelopen jaren een aantal mee mogen maken en het is genieten. Met zijn allen meedeinen op meeslepende klanken. Iedereen staat op de dansvloer, als één grote familie. Vanuit ons eigen dorp klinkt ook muziek. Maar van hele andere aard. Discobeat!

Het leven gaat door. En ook de feesten. Ik begrijp het en het moet ook, maar om het te bevatten en er aan mee te doen, dat lukt me niet. Een vriendin vertelde me dat ze afgelopen week samen met Nederlandse vrienden in een restaurant in Tel Aviv had gegeten. Dat het er overal vol en gezellig is. Maar dat er ook overal demonstraties zijn en dat de stad steeds meer gaat lijken op een plek waar de gegijzelden nooit zullen worden vergeten. Overal waar je komt, hangen hun foto’s of worden ze op andere manieren ‘in leven gehouden.’

In de rustige hemel ontmoeten de twee feesten elkaar, alsof het vrede is en er niets aan de hand is. “Laat het snel zo zijn en laten de gegijzelden snel thuis komen”, wens ik zachtjes. Dan val ik eindelijk in slaap.

Shabbat met veel shalom.

Joanne