Joanne’s blog 115

Lieve allemaal,

Sinds 7 oktober 2023 staan de foto’s, op karton, van alle gegijzelden in de gang richting de vertrek- én in de gang richting de aankomsthal op vliegveld Ben-Goerion. Eerst was het een lange, afschuwelijke rij zonder eind. In ruim twee jaar werd die rij geleidelijk korter, net zo afschuwelijk, maar korter. En nu… nu is er nog maar één portret over op Ben-Goerion: dat van Ran Gvili.

En daar staat hij. Niet met een wapen, niet in uniform, niet in beweging, maar in stilte. Als beeld. Als aanwezigheid. Helemaal alleen.

Een passage uit wat ik over hem las: Ran was officier bij de Israëlische politie. Hij beschermde. Dat was zijn werk, zijn taak, maar ook zijn karakter. Ran was iemand die je niet hoefde te overtuigen om verantwoordelijkheid te nemen. Iemand die niet wachtte tot er “nu!” werd geroepen. Op 7 oktober 2023, lang voordat er een officieel bevel tot mobilisatie kwam, rende Ran het gevecht in. Niet omdat hij dat moest, maar omdat hij het niet níét kon doen. Het kostte hem zijn leven.

En nu staat hij daar, als laatste gijzelaar.

Hij moet thuiskomen. Dus bid ik, eenvoudig en zonder grote woorden: ‘Lieve G’d, breng ook hem thuis.’

Ran verdient het om begraven te worden in ons heilige land. Hij verdient rust. Zijn familie verdient een plek om te rouwen.

Voor nu staat zijn foto daar, als wachter. En het voelt alsof Ran nog steeds bescherming biedt: aan de thuiskomers en de vertrekkers, en vooral aan het collectieve geheugen dat zo graag wil vergeten om te kunnen ademen.

Maar hij mag niet vergeten worden. Geen seconde.

Hij zal herinnerd worden als iemand die het gevecht in rende om zijn volk te beschermen. Als iemand die levens redde op die afschuwelijke dag.

Ik hoop met heel mijn hart dat zijn foto de volgende keer dat ik weer naar Nederland vlieg, weg is. Nee, eigenlijk hoop ik dat dit blog nooit geplaatst hoeft te worden. Want dan is Ran eindelijk ook thuis.

Sjabbat sjalom 🎗️

Liefs, Joanne