Donderdag, 18 september 2025
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Ik ga met een vriend mee naar het ziekenhuis, hij moet daar zijn voor een controle.
De wachtkamer zit vol en gonst van geluiden, zowel in het Ivriet als in het Arabisch.
De arts van mijn vriend blijkt een Moslim te zijn, zijn assistente is Joods. Hoe ik dat weet? Omdat we in gesprek raken. Het gesprek gaat al snel over de boycot die onder andere vanuit Nederland speelt richting Israëlische universiteiten en ziekenhuizen. Over hoe dierbare banden, die jarenlang gekoesterd zijn, worden verbroken. Ze kennen het beiden ook maar al te goed.
“Eigenlijk zouden degenen die daarachter zitten hier eens een kijkje moeten nemen,” zegt de arts. “Een Israëlisch ziekenhuis is het voorbeeld van co-existentie op zijn best.”
Zijn woorden brengen me terug naar een interview dat ik ooit had voor mijn boek Over Grenzen. Ik sprak met dokter Massad Barhoum, voormalig directeur van het ziekenhuis in Naharia. Ik heb er al vaker over geschreven, maar gezien de huidige “sfeer” in de wereld, kan het niet vaak genoeg worden herhaald. “In een ziekenhuis gaat het over mensen, over onderlinge interacties en het redden van levens. Politiek is bij ons geen issue,” zei hij me toen. “In het ziekenhuis heerst vrede, iedere dag opnieuw.” Patiënten van verschillende komaf liggen bij elkaar op de kamer. Ook het personeel is gemengd. Dokter Barhoum, zelf Arabier, is sinds 2007 ziekendirecteur en groeide uit tot een bruggenbouwer.
Door het hele ziekenhuis hangen posters met de slogan: Adam l’Adam Adam wat betekent: een mens voor een mens is een mens. De posters zijn een idee van Barhoum, de woorden zijn geïnspireerd op die van de Israëlische rechter Aharon Barak. Hij schreef ooit: “We verwachten niet dat een mens zich naar een ander mens gedraagt als een engel, noch als een wolf. We verwachten dat een mens zich naar een ander mens gedraagt als een mens.” Voor Barhoum zijn dit geen loze woorden, maar een levenshouding.
En terwijl ik in de wachtkamer zit, tussen al die verschillende mensen, voel ik hoe waar dat is. Juist op een plek waar het draait om leven en gezondheid, zie je dat muren wegvallen. Dat geeft hoop. En tegelijk ook verdriet, omdat ik weet dat dit beeld in de buitenwereld vaak overschaduwd wordt door politieke tegenstellingen. Misschien is het daarom des te belangrijker om dit steeds opnieuw te blijven vertellen. Telkens weer.
Sjabbat sjalom en dat de gegijzelden snel naar huis mogen terugkeren.
Sjana tova en nog vele jaren, Joanne
