Donderdag, 21 augustus 2025
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Daar sta ik. Op een groot, centraal kruispunt, ergens in het noorden van Israël. Samen met vele anderen. In mijn hand een stok met daaraan de Israëlische vlag. Om me heen wapperen vele vlaggen, ook in het geel, de kleur die de afgelopen anderhalf jaar symbool staat voor de gegijzelden. De zon brandt op ons neer, maar niemand lijkt zich er iets van aan te trekken.
Afgelopen zondag vond een grootschalige staking plaats, met demonstraties door het hele land, georganiseerd door families van gijzelaars die nog vastzitten in Gaza. Met deze landelijke actie riepen zij de regering op tot een staakt-het-vuren in de hoop dat dit tot vrijlating zal lijden van hun dierbaren. De angst is groot: naar schatting zouden er van de circa vijftig gevangenen slechts twintig nog in leven zijn.
Mijn vlag raakt af en toe een auto die voorbijrijdt. Uit solidariteit toeteren mensen, sommige automobilisten schreeuwen ons vanuit de auto toe. Aardige en minder aardige woorden. Dat is democratie. Je hoeft het niet allemaal met elkaar eens te zijn. Mijn gevoelens gaan op en neer. Ik ben trots op mijn vlag en dat ik hier sta. Voel ook verdriet vanwege de afschuwelijke situatie. Grote stilte, het hele land zou vandaag doodstil moeten zijn, gaat het door mijn hoofd.
Aan de overkant van de weg staat een grote groep soldaten. Ze wachten op vervoer naar hun basis. Een oude vrouw loopt tussen hen door, met een dienblad vol plastic bekers water, alsof de soldaten haar eigen kinderen zijn.
Een man naast me fluistert: “Ik kan er bijna niet naar kijken, die arme jongens en meisjes.” Een vrouw naast hem zegt zacht: “En wat denk je dan van al die onschuldige mensen in Gaza?” Hij zucht: “Ja, je hebt gelijk. Maar vandaag gaat het om onze gegijzelden.”
En daar sta ik, met mijn vlag in de hand, gevangen tussen trots en pijn, hoop en wanhoop. Laat de gegijzelden snel thuiskomen.
Een Shabbat met veel Shalom,
Liefs, Joanne
